De oranje revolutie

Is dat even een verassing, en niet van de 'goh wat leuk, een weekendje weg, dat zag ik niet aankomen' soort. Maar meer van de o mijn god, hoe kan dit nou, alles en iedereen was er van overtuigt dat er een eerste vrouwelijke president zou komen. En ik snap het nog steeds niet helemaal, want wie zijn die mensen in godsnaam.
Ik ken helemaal geen Trump stemmers, niemand van mijn ecologisch linksdraaiende lesbische buurtgenoten heeft een stem op de oranje wervelwind overwogen, niemand op de twee schoolpleinen waar ik peuter en kleuter bijna dagelijks achterlaat vindt een stem voor hem een goed idee, geen van de collega's van Man aan de universiteit heeft er zelfs ook maar een serieuze gedachte aan gewijd en geen enkele journalist die voor onze krant de NY Times schrijft dacht dat het een goed idee was om de nucleaire code aan de vastgoed magnaat te geven.
En daar gaat het geloof ik een beetje mis, ik leef in een elitair links bolwerk, lees een kritische krant (de NY Times heeft zich voor Clinton uitgesproken, het kiezen van partij hebben ze slechts 4 keer eerder in hun geschiedenis gedaan), heb linksdraaiende lesbische buurtgenoten, heb etentjes met academici uit alle hoeken van de wereld en een kind op een privé-school (vooruit, een pre-school en die bestaan er alleen maar in privé variant, maar toch, een privé-school).
Ik heb het niet zwaar, ik wil niet graag mijn baan in de kolenmijnen terug, ik snap (dacht ik dus) prima hoe de wereld om mij heen werkt, kom maandelijks goed uit en heb een zorgverzekering.
Ik zou nog een prius kunnen gaan rijden, maar heel veel verder dan wat ik nu al van zijn electoraat afsta kan bijna niet.
En dus gaan ik en alle linksdraaiende lesbiënnes, internationale academici, NY Times lezers een onzekere tijd tegemoet. Met in zowel het Huis als het Senaat een republikeinse meerderheid, heeft de man met een vos op zijn hoofd zo goed als vrij baan.
Dus zeg maar dag tegen Obamacare, abortus (en Planned Parenthood, die inderdaad abortussen uitvoeren, maar zich voornamelijk sterk maken voor seksuele voorlichting, borstkankeronderzoek, baarmoederhalskanker, je weet wel van die niet zo belangrijke vrouwenkwaaltjes), handelsverdragen, klimaattoppen en uitstootbeperking (want, hé dat was een complot-theorie van China, weet je nog), verdraagzaamheid en vast nog wat andere duveltjes die nu nog braaf in hun doosje zitten.

Nou zeg, is het helemaal geen leuk stukje geworden.
Klein positief puntje dan, we krijgen nog een jongen, hoef ik gelukkig straks niet mijn dochter uit te leggen waarom ze toch altijd net een stukje minder zal zijn dan haar broers ondanks veel meer inzet, maar moet ik me enkel toeleggen op het opvoeden van een aansprekende toekomstige president, want dat kan dan weer wel (als Amerika nog bestaat tegen die tijd natuurlijk). 

Mandarijntjes

Even een belangrijk zijspoor. Mandarijntjes.

Ik heb potveresnollekes al meer dan een jaar geen fatsoenlijk mandarijntje gehad, gewoon zo'n gezellig sint Maarten ding, makkelijk te pellen, friszuur, pitloos, in zo'n oranje netje die als kind perfect op je hoofd past zodat je eruit ziet als een afwasser (don't ask), niks ingewikkelds.

Dacht ik ten minste, want blijkbaar is dat heeeeel erg moeilijk. Of de mandarijntjes hier zijn ergens tussen 1928 en en het einde van de Vietnam oorlog geplukt en in afwachting van de ontknoping van de koude oorlog voor de zekerheid in een koeling gelegd, vergeten, deze herfst bij toeval weer gevonden en prompt naar de winkels gedistribueerd. Of ze zijn goddank wel dit jaar geplukt, maar hebben als enig stukje fruit in 'the best country on Gods green earth' (niet mijn woorden) de genetische manipulatie boot gemist en is volstrekt onpelbaar en bevat zon 26 miljoen pitten (per partje wel te verstaan). Peuter is dol op mandarijntjes dus ik sta nu iedere dag als een soort halvegare de mandarijnen partjes die natuurlijk ook niet gewoon fatsoenlijk van elkaar los komen van die 26 miljoen pitten te ontdoen, terwijl peuter hyper van de opwinding om wat komen gaat, naast me staat de klapwieken. 

En dan heb ik ook nog een hele doos gekocht, dus voorlopig sta ik nog wel even pitten uit te zuigen (allemachtig wat klinkt dat smerig zeg). 

En weer terug

Dat ging een stuk minder soepel. Tijdens onze Europese reis moest nog even een ticket voor de terugreis gekocht worden, want zoals inmiddels wel duidelijk moet zijn, dingen grondig voorbereiden is voor watjes.
Dus na rondje internet met het strandzand nog in mijn oren kwam ik erachter dat de tickets toch echt niet goedkoper gingen worden als ik nog een dagje zou wachten, ben ik toch maar gezwicht voor Icelandair, 2 keer ruimbagage per persoon in plaats van de gebruikelijke 1 en mét layover op Reykjavik. Een positief mens ziet dat zelfs als een goede gelegenheid om de monsters even een rondje over het vliegveld te laten rennen en ze zo helemaal zen de tweede vlucht in te laten gaan. Voor de goede orde, ik ben geen positief mens, wel een met een budget.
Goed, tickets dus geboekt, het hele idee van een layover met twee draakjes diep weggestopt en verder vakantie gevoerd.

Tot de dag des onheils. De ochtend van vertrek kreeg ik 6 tickets toegemaild in plaats van 3, dat was geen goed teken. Ik besloot maar even te bellen met IJsland, maar mijn beltegoed was ontoereikend. ('hoho, wat zeg je me daar, bel-te-goed?" Jazekers, als een frisse puber had ik tijdens mijn Nederlands verblijf mijn heil gezocht in beltegoed om nog enigszins bereikbaar te zijn voor mijn matties (kom ik daarmee weg, matties?)) Dus op goed geluk naar het vliegveld. Daar aangekomen bleek het vliegtuig defect (ik geloof dat ik begin te begrijpen waarom Icelandair zoveel goedkoper was) en ze hadden wel een vervangend vliegtuig gestuurd, maar dat vliegtuig had 80 stoelen minder (ik begrijp het nog een stukje beter). Ik kon dus met een ander vlucht mee, alleen dan kon ik maar 3 van mijn 6 koffers meenemen óf even bijbetalen voor die overige 3 en daar kon ik dan vast later wel een online formuliertje voor vinden en dan zou ik het wel kunnen declareren, of niet.

En dat leek me bij uitstek een goed moment om eens flink emotioneel van leer te gaan, en toen opeens, zomaar, kon er een manager gebeld worden, konden alle koffers mee, kreeg ik mijn buggy terug tijdens de layover (hè jammer, nog steeds een layover) en hoefde ik niet helemaal met 2 kinderen, een buggy, 3 keer handbagage en 6 keer ruimbagage door customs en weer terug in anderhalf uur op Heathrow. En zelfs nog tijd voor koffie.

Niks aan het handje zou je zeggen, iedereen blij. Helaas dacht een man in een ontzettend roze t-shirt en een witte capri-broek daar anders over. Hij had het blijkbaar eens bekeken, even nagedacht en besloten dat zijn leven heul veul zwaarder was dan dat van mij (ik wist niet dat het een race was). Zijn vrouw was namelijk zwanger, en hoewel ik begrip heb voor alle mannen met irrationele zwangere vrouwen, lijkt me je frustratie botvieren op wildvreemden niet helemaal de juiste manier van ventileren.
Hem wel, dit leek hem blijkbaar bij uitstek het juiste moment om zijn didactische vaardigheden te testen voor zijn eigen baby er was en mij eens even goed de les te lezen over hoe je zoiets aan moet pakken. Ik nam namelijk zijn tijd in en daarom vond hij het een puik idee mij de vernieling in te trappen (let wel, met peuter op mijn rug in draagzak) en mijn moeder die beleefd vroeg wat er nou aan de hand was, haar hand er af te willen hakken.
Het dieprood van zijn woede kleurde bijzonder slecht bij zijn t-shirt en tijdens dit schouwspel probeerde zijn zwangere vrouw zich als een schildpad in haar zwangere buik terug te trekken. Ondertussen was mijn vader terug met hete koffie, haalde eens goed diep adem en vroeg ook nog eens wat er nou eigenlijk aan de hand was. En toen, heel gek, was er opeens niets meer aan de hand. Het Konijn kroop bibberend weer onder zijn gekregen Donald Duck vandaan, ik voelde de Kleine Beer op mijn rug weer wat ontspannen en we konden door met de check-in. Pfoei.

En toen nog de vlucht, mijn kinderen waren weer walgelijk voorbeeldig, chips bij de eerste vlucht, en bij de tweede vlucht hadden ze de grootste lol met over de stoelen klimmen om naar de wc te gaan, omdat familie Relax voor ons onmiddellijk na opstijgen hun stoelen zover mogelijk naar achter hadden geklapt, dat normaal zitten of uit je stoel komen onmogelijk was geworden. Toen nog even anderhalf uur taxiën overleefd en hops we waren weer thuis.

Binnenkort weer! (wacht, wat zeg ik nou, echt niet! Het komende jaar blijf ik mooi in Amerika, mochten jullie me zoeken..).

Vliegen met fauna (ook wel de Kleine Beer en het Konijn), heen

Daar ben ik inmiddels best wel soepel in geworden en die monsters van mij ook. Omdat retourtickets veel goedkoper zijn dan enkele tickets, kopen we altijd retourtjes, dit heeft na een emigratie tot gevolg dat we altijd een ticket over hebben. En omdat we een beetje knieperds zijn, is het dan ook nog een ticket met een vaste reisdatum. Dit doe ik een beetje op goed geluk en meestal komt die datum dan wel redelijk uit. Onze voorraad hagelslag en appelstroop naderde zijn einde, dus het was sowieso wel tijd voor een bezoek aan Nederland.
Man had zich zoals het een brave post-doc betaamt in zijn werk begraven en ging niet mee, dus ik vloog met peuter en kleuter.

Als het op vliegen aankomt, heb ik geen enkele principes, het is doffe ellende voor alle betrokken partijen, dus het is vooral zaak het leed zoveel mogelijk te verzachten. Dit gaat het best met lekker ongezond eten en cadeaus (had ik al gezegd dat ik geen principes heb?).

Te beginnen met frites op het vliegveld voor vertrek, dan nog een sloot koffie voor mij om vervolgens toe te zijn aan cadeau nummer 1, en het blijft zeker niet bij één cadeau. De avond voor vertrek heb ik tot diep in de nacht hot wheels auto's ingepakt, voor elk kind 5 en om het uitpakken zoveel mogelijk uit te rekken (en mijn belabberde inpak kwaliteiten te verbloemen) met extra veel plakband.
Een kwartier nadat de eerste auto is uitgepakt, is het tijd voor een tweede auto, en dat is voldoende om medepassagiers tegen hun tenen te rijden tot het tijd is om te boarden.

De flight attendants zijn ook niet gek, dus die laten je met dat gespuis als een van de eerste het vliegtuig ingaan, zodat je ruim de tijd hebt je preek over medemenslijkheid en 'inside voices' te houden tegen dovemansoren, een nieuw cadeau richting je kinderen te werpen en zelf smachtend naar dat boek in je tas te kijken, wetend dat je er toch geen bladzijde uit zult lezen.

Dan is het tijd om 34 keer de gordels opnieuw vast te maken ('ja liefie, klikt inderdaad hartstikke makkelijk open, doe nu maar weer dicht, wacht ik help je wel even, alweer'), en hop we kunnen de lucht in. Goed en wel in de lucht is het tijd voor de laatste auto (huh, dat waren er nog maar 4 per kind, je had er toch 5 per kind ingepakt? Jahaa, maar die vijfde is voor hysterische noodgevallen, nooit al je kruid in een keer verschieten.) Maar niet gevreesd, dan is het tijd voor de pièce de résistance, ieder een eigen scherm, met daarop spelletjes, filmpjes en boeken (maar wie wil nou een boek lezen op een tablet als je digitale varkentjes scheetgeluiden kan laten maken).

Een ruim aantal uur na de normale bedtijd lukt het over het algemeen om ze ervan te overtuigen dat een dutje best lekker kan zijn en dan, serene rust (of iets dat daar op lijkt met slapende benen, te weinig beenruimte en een volle blaas). Uiteraard ga ik dan alsnog niet dat boek lezen, maar een of andere ontzettende low brow film kijken en vergeet zelf ook een dutje te doen zodat de jetlag wat minder is, maar enkele uren naar zoet slapen kindjes kijken is ook wat waard.

meer geldzaken, credit opbouwen

In Nederland ben je kredietwaardig als je niet al te veel schulden hebt, een vast inkomen en het liefst ook nog een werknemersverklaring.
Hier bestaat er zelden zoiets als een vast contract, dus dat laatste is niet relevant en de rest eigenlijk ook niet.
Iedereen heeft namelijk enorme (studie)schulden, sterker nog, zonder die schulden ben je niet kredietwaardig en kun je dus ook niet nog meer schuld, zoals bijvoorbeeld een hypotheek, op je nemen.
Je kredietwaardigheid wordt hier gemeten aan je vermogen om je schuld af te betalen, de truc schijnt te zijn om je schuld niet helemaal af te betalen, want dan valt er niks meer te meten, dus je wordt altijd gedwongen een klein beetje in het rood te staan.
Dit geldt overigens niet voor je gewone bankrekening, als je daar ook maar een cent in het rood gaat, volgt onmiddellijk een straf van $35,- en nog een als je het niet heel snel oplost.
Het leek ons handig om krediet op te bouwen, maar het leek alsof we in een catch-22 zaten. om krediet op te bouwen hadden we een creditcard nodig, maar om een creditcard te krijgen hadden we krediet nodig.
Gelukkig kun je via de meest onlogische constructies krediet opbouwen, zo hebben we een soort pre-paid telefoon-abonnement (omdat we geen krediet hadden en dus ook geen echt telefoon-abonnement konden afsluiten). We betalen aan het begin van de maand voor de komende maand en zo bouw je, mits je natuurlijk braaf op tijd betaald, krediet op.
Daarnaast hebben we een secure-creditcard. Daar zet je je eigen geld op en dat mag je dan uitgeven. En als je dat iedere maand ook weer braaf aanvult, bouw je ook krediet op. Het is me nog steeds een compleet raadsel wat nou het verschil is tussen je gewone debitcard (die je trouwens, om het overzichtelijk te houden, ook als creditcard kan gebruiken) en deze secure-creditcard, maar als het werkt ben ik voor.
Na een jaar schijn je kredietwaardig genoeg te zijn voor een grote-mensen telefoon-abonnement (zo eentje waar je betaald voor wat je verbruikt hebt en niet een veel hoger bedrag vooraf)
En volgens de aanhoudende brieven van Capitol-One zijn we al goed voor een pre-approved creditcard van $1.500,-
Ik twijfel tussen de tweede van rechts op de bovenste rij of de eerste van links op de onderste rij.

p.s. En wel allemaal die website van mij blijven bezoeken hè, want ik brei en haak me een ongeluk, en hoewel dat nog steeds niet bepaald snel gaat, staat er zo nu en dan iets nieuws op. Zoals nu dus bijvoorbeeld, dus allemaal fluks naar www.snobbycrafter.com en aanschouw die fantastische sjaal die in de maak is. Grey is the new black of white of whatever je favoriete kleur hiervoor was. (en ja, ik woon nu in the US of A, dus ik mag dit soort ongelofelijk irritante taalverhaspelingen doen). 

Rekeningen betalen

Ik dacht altijd dat ik best slim was, of op zijn minst niet heel erg dom. Maar sinds ik hier maandelijks onze rekeningen betaal, denk ik daar aan het begin van de maand heel anders over.
Amerika is samen met nog wat bananen-republieken het enige land zonder iban, daarnaast mag iedereen zijn eigen rekeningnummer kiezen, heb je naast je rekeningnummer ook nog een routingnummer, die overigens beide niet corresponderen met het nummer dat op je pinpas staat.
En betaal je je rekeningen via checks, bill-pay, transfers, of gewoon contant in een envelopje (speciaal voor de illegale medemens vermoed ik).

Vrijwel iedere bank in Nederland heeft zo'n nifty apparaatje waar je je pinpas inschuift en je fluks je maand-inkomen in de rondte kan strooien zonder uit je luie stoel te hoeven komen.
Hier werken ze zowaar nog met papieren checks, iets dat ik me nog vaag van vakanties naar Frankrijk kan herinneren, diezelfde vakantie waar ik eindeloos naar het cassette-bandje van Aristocats op mijn 'my first sony' luisterde (met koptelefoon, naar later bleek meer om mijn ouders te sparen dan om mij de absolute diepgang en muzikale virtuositeit van 'mooie Thomas' te laten ervaren).

Maar toen ik laatst het schoolgeld van het Konijn moest betalen en ik na 3 keer op de rand van een inzinking met het administratiekantoor van de school belde wat nou toch in g-dsnaam hun rekeningnummer was (bleken ze zelf ook helemaal niet te weten), heb ik een check geschreven. Bij het openen van onze Amerikaanse bankrekening kregen we drie checks mee, met palmbomen en vooral net een beetje anders als de honderden voorbeelden van hoe een check in te vullen als die ik op google vond. Mensen zijn hier dol op checks, bij je verse energie rekening voegen ze zelfs een envelopje bij waar je die mooie palmboom-check precies in past.
Naast checks kun je ook een klein stapje vooruit het verlichte tijdperk in door middel van bill-pay. Dat stuurt de bank een check voor je op, dit duurt dagen en dagen, maar in het land waar ze speculeren of de prijsstijgingen of -dalingen in aandelen in de fractie van een seconde dat de transactie plaatsvindt, vinden ze dit geen enkel probleem.
Het kan nog een stapje sneller, een transfer, hiervoor moet je wel een code die naar je ge-sms'd wordt invoeren, dus zowaar nog veilig ook, maar niet voor rekeningen toepasbaar.
Ik ploeter me hier dapper doorheen en na een halfjaar rekeningen betalen begin ik er bij vlagen wat van te begrijpen en soms gaat het mis en gebruik ik per ongeluk bill-pay voor onze huur in plaats van een transfer en is onze huur opeens 6 dagen te laat.
Gelukkig hebben we een hele schappelijke huurbaas.

Het licht in de paskamer

Daar stond ik gister in en het was een matige ervaring. 

Het zat zo, de laatste bh's waren een klein jaartje na de geboorte van baby B gekocht en slechts met z'n tweeën, dus veelvuldig gedragen. De zwarte (jaja, heel behouden, maar dat doe je als je maar 2 bh's hebt) begon het leven te laten en wilde mij meesleuren in zijn kielzog door me van het leven te beroven door middel van bh-beugel door hart. Tijd dus voor nieuwe bh's en waar die beter te vinden dan bij het hysterische Victiora's Secret (het geheim van Victoria is trouwens dat alles push-up is). 

De spiegel was groot, het licht heel erg fel en ik was omringd door foto's van gebruinde meisjes die op z'n hoogst 21 waren, duidelijk nog nooit een kind hadden gebaard, laat staan 2, en om die reden dan ook zeeën van tijd hadden voor zonnebanken en buikspieroefeningen. 

Het hielp ook nog eens niet dat de eerste bh veel te klein was, mijn riem iets te strak zat en ik klaarblijkelijk geen tijd heb voor zonnebanken en/of buikspieroefeningen (dat laatste is meer te wijten aan geen zin dan aan geen tijd). 

Kort gezegd; Paniek! Over een luttele drie maanden word ik aan een Italiaans strand verwacht door een stel hyper-fanatieke mensen, van het kaliber 'een halve marathon achter de kiezen voor het ontbijt' (sorry mam, maar ik vind douchen voor het ontbijt al een prestatie). 

Dus ik heb vanavond iets heel raars gedaan, ik heb een rondje gehold, wel zes nummers lang en daarna was ik zelfs nog zo fanatiek dat ik sit-ups heb gedaan (wel 45, VIJF-EN-VEERTIG, in drie delen dat wel). En waar ik stiekem een beetje op hoopte is niet gebeurd, het zit er nog steeds. Dus ik vrees dat ik nog en rondje zal moeten rennen en nog meer sit-ups zal moeten doen. En mocht dat allemaal mislukken dan heb ik tegen die tijd in ieder geval een prachtig gladde huid dankzij de in diezelfde paniek aangeschafte body-scrub van Kiehls (die heel convenient direct tegenover de Victoria's Secret zat). Gelukkig ben ik behept met goede genen, dus er is nog hoop.  

Oehoe, waar was ik nou?

Bij Nero's, koffie drinken.  Goed, dat was de korte uitleg, dan nu de meer uitgebreide versie.
Toen we naar het beloofde land verhuisden, dachten we dat we met het inkomen van de Man ruim rond zouden komen, dat er geld over zou blijven voor een sport, een oppas, regelmatige datenights en kasten vol nieuwe kleren (vooruit, dat laatste dacht alleen ik). Eenmaal hier, onze koffers uitgepakt, een autoverzekering afgesloten en voor een schrikbarend bedrag een schrikbarend klein tasje boodschappen gedaan, kwamen we erachter dat dat niet het geval was. Onze visum-voorwaarden verbieden het mij te werken, dus meer geld maken zit er niet in.

Nu hebben we gelukkig twee ontzettend leuke kinderen die er bovendien enorm op gebrand zijn zichzelf en elkaar van het leven te beroven, dus vervelen zat er niet in, maar van mijn plan om een klein imperium op te zetten terwijl de kinderen vrolijk in matching matrozenpakjes achter hun nanny aan huppelden kwam zo ook niks terecht.
Nu moest ik mijn imperium opbouwen zoals alle andere vrouwen die al dan niet vrijwillig huisvrouw zijn, in de avonduren, tijdens Sesamstraat en langs de rand van de zandbak.

Gelukkig beseft de Man ook dat ik veel leuker ben als ik iets kan maken (tenzij het kinderen betreft, dan word ik minstens 9 maanden een heel stuk minder leuk), dus waar mogelijk legt Man onze monsters in bed en dan vlucht ik naar de dichtstbijzijnde koffiezaak, Nero's dus. Daar krijg je bij een kop koffie 3 uur 'gratis' internet en dat is net voldoende om aan mijn website en de brei- en haakpatronen die ik de afgelopen tijd ontworpen heb te werken. Want dat is wat ik maak, patronen voor alles wat absoluut nodig is (zoals een theemuts) of wat minder noodzakelijk zoals een babydeken of een shawl. Het staat nog in de kinderschoenen en zo zonder loepzuiver zingende nanny gaat het niet heel snel, maar ik hoop het nog heel lang en veel te kunnen doen. Dus allemaal fluks naar mijn website, want niemand wil leven zonder theemuts, en al helemaal zonder zo'n mooie theemuts als ik ontworpen heb.
www.snobbycrafter.com

Politiek! (Ik vermoed deel 1, echt, zoveel frustratie).

Als je dacht dat ik mijn handen ga branden aan een allerhande ingewikkelde politieke statements heb je het mooi mis. Ik woon veel te kort in dit land om alle nuances te snappen, maar ik kan natuurlijk altijd een poging doen.

Ik ben natuurlijk niet helemaal bleu, ook voor de grote oversteek wist ik al wel dat het behoorlijk spectaculair is. De gemiddelde Nederlander zou hier democraat zijn, maar nu is er Bernie. Een outdoorsy socialist met vlassig haar, rosacea en een afgrijselijk New Yorks accent. Zeker voor Nederlanders klinkt het allemaal ontzettend logisch wat hij zegt, maar dan wel voor de al behoorlijk linkse Nederlander. Hillary vertegenwoordigt het establishment, en  doet het erg goed. Maar waarom zou ik in godsnaam over de democraten praten, want hoewel het wat eigenaardig klinkt een socialist en een vrouw die serieus kans maken om president van de Verenigde Staten te worden, de republikeinen zijn nog vele malen spectaculairder.

Omdat het ons nog steeds een raadsel is welke zenders in ons pakket zitten, zappen we voor de zekerheid heen en weer tussen CNN, Fox (voor het stupide vermaak van the (O'Reilly) Factor) en HBO en zo krijgen we redelijk wat republikeinse debatten mee. Want daar zijn er een heleboel van. De angry white men in de US zijn volledig de weg kwijt (temeer ook omdat ze steeds meer in de minderheid raken, aangezien de minority majority sinds 2015 een feit is) en dat heeft tot resultaat een nogal eclectische groep republikeinse kandidaten. Zoals overal ter wereld, zijn ook hier de mensen de geijkte politici zat (what else is new), en dat heeft tot resultaat dat Trump nog steeds mee doet en sterker nog, volgens de peilingen ook nog eens de meest populaire is. De beste man weet met zijn meest serieuze duckface (en vos op zijn hoofd) te verkondigen dat hij een muur gaat laten bouwen tussen de US en Mexico en dat de Mexicanen dat gaan doen en betalen. Hij wil dat moslims die in Amerika wonen zich kenbaar maken met een duidelijk zichtbaar symbool (en dan heb ik het niet over de hoofddoek) aan hun omgeving, daarnaast mogen er tot nader order geen moslims het land meer in, moeten families van terroristen (dat zijn dus de vrouwen en kinderen) gemarteld mogen worden om zo terroristen af te schrikken. Hij wordt door zijn aanhangers gelauwerd omdat hij hun taal spreekt, zegt waar het op staat en van hun is.

Maar als je te intellectuele vermogen van een doperwt hebt, moet je helemaal niet willen dat een van jezelf president wordt.

Het klinkt zo fijn, iemand die je ongenuanceerde onderbuikgevoelens begrijpt en net zo lekker lomp als jezelf zou doen verwoord, maar het is een rampzalig idee, catastrofaal zelfs.

Je moet een president willen waarvan je het idee hebt dat je er niet aan kunt tippen, met zelfbeheersing, een enorme schat aan kennis.

En iedereen met een IQ boven de 80 dacht dat de hilbillies wel tot inkeer zouden komen, maar het tegendeel blijkt waar en erger nog, het betreft niet alleen hilbillies, door het hele land wint Trump stemmen tijdens de primairies en hij lijkt niet te stoppen. Het is beangstigend en spectaculair om te volgen en het laatste woord is hier zeker nog niet over gesproken...

Medicijn reclames

Waar Nederland misschien een beetje een stoffig integer land is wat betreft medicatie en je huisarts (ha, alleen al het idee dat je hier naar de huisarts zou gaan, gewoon lekker direct naar de eerste hulp met je verkoudheid), je eerst nog een weekje door laat reutelen en je pas als je een beetje grijs begint te zien wat antibiotica voorschrijft, word je hier in een bad van nogal heftige medicijnen gedompeld.

Zo is het blijkbaar een pluspunt dat er in een 'over the counter' product de maximale hoeveelheid werkzame stof zit, het komt op mij over dat een ietsiepietsie meer schadelijk zou zijn, dus dat dit misschien ook al niet het allerbeste idee is, maar hier geldt het als een absolute aanprijzing.

Maar het wordt pas echt een feest bij de serieuze medicijnen, die waarvoor je nog een receptje van je dokter nodig hebt. Al die medicijnen moeten aan de man gebracht worden, en daarvoor wordt een heel blik mensen die overduidelijk diabetes/hartfalen/iets anders hebben, maar dankzij het betreffende medicijn gelukkig helemaal geen last meer hebben van hun pijnscheuten in hun voeten door de diabetes/hart/iets anders waarvan ik niet voor mogelijk had gehouden dat je er last van zou kunnen hebben. Dit verkondigen ze allemaal zeer oprecht in een tv-reclame met een fijn zomers filter.
Het grote verschil (naast dat er in Nederland naar mijn weten geen reclames voor medicijnen, en dan bedoel ik het serieuzere werk, niet de neusspray, op tv zijn), zit hem in het feit dat ze in diezelfde reclames verplicht zijn om de bijwerkingen te vermelden.
Je ziet dus eerst een man of vrouw van middelbare leeftijd, die overduidelijk pijn heeft aan voet/hart/iets anders en na het gebruik van het medicijn enorm oppiept. Klinkt goed zou je denken, ik hol zo gauw mijn voet/hart/iets anders het toelaat naar mijn dokter (raden ze je ook ten zeerste aan trouwens), maar de bijwerkingen zijn vreselijk.
Depressie en suïcidale gedachten zijn standaard, het is ook vrijwel altijd levensgevaarlijk om het betreffende medicijn te nemen als je tuberculose hebt (en ik maar denken dat dat gewoon fijn in het interbellum gebleven was), op een of andere manier mag je ook nooit meer grapefruitsap drinken want dat heeft helemaal catastrofale gevolgen, hoewel die gevolgen vreemd genoeg net weer niet gespecificeerd worden. Autorijden is totdat je goed ingeregeld bent uit den boze, want je bent volstrekt onbetrouwbaar geworden door het medicijn, en ik kan je vertellen dat hier leven zonder auto niet makkelijk is, ik geloof dat ik iets aan voet/hart/iets anders zou verkiezen boven niet meer mogen autorijden.
De medicijnen die het euvel met je voet zeggen op te lossen, zijn weer slecht voor je hart en leiden onherroepelijk tot een hartaanval, die voor het hart zijn weer slecht voor je voeten en die voor iets anders zijn volstrekt onvoorspelbaar.
De lijst met bijwerkingen is meestal twee keer zo lang als de aanprijzing van het medicijn, ondanks de versneld afgespeelde stem en jaagt me iedere keer weer de stuipen op het lijf.
Ik hoop dus met heel mijn (gezonde) hart dat ik niks aan mijn voeten/hart/iets anders krijg en medicijnloos door het leven kan blijven gaan, want nooit meer grapefruitsap drinken, dat gaat hem echt niet worden.
 

Radio

Santa Klaas had me een radio gegeven, de radio paste perfect op de vensterbank bij de gootsteen in de keuken en aangezien ik graag uitgebreid kook (en bovendien de enige ben in dit huis die in staat is iets eetbaars klaar te maken), breng ik nogal wat tijd door in de keuken.
Luisteren naar de radio leek mij een perfecte manier om mijn Engels uit te breiden, meer te begrijpen van de maatschappij waarin ik leef en bovendien op de hoogte te blijven van de laatste hits.
Klinkt helder, overzichtelijk en haalbaar, bleek niks van waar.
Ten eerste hebben radiozenders hier geen overzichtelijke namen zoals Veronica of radio1, maar is het altijd een volstrekt willekeurige en vooral vrij lange verzameling aan medeklinkers. Hongaars is er niks bij. Zelf hebben ze ook wel door dat nooit iemand WGBXGHGR gaat onthouden als zijn favoriete radio-zender, dus daarnaast is er dan nog de werktitel, waardoor het WGBXGHGR Fresh Radio wordt, maar tegen de tijd dat je bij de Fresh aankomt, ben je allang niet meer aan het opletten.
Ten tweede is het land nogal groot is, er wel landelijke radiozenders, maar je luistert naar de lokale tak. Op zich heel logisch want stel je komt bij het file nieuws en er staat een file op de I90 ten westen van Boston en rond San Diego is het ook wat druk, dat werkt niet. Een echt probleem is het niet, maar het blijft daardoor wel allemaal erg lokaal, want het blijft niet bij het verkeer en het weer.
Wat wel reuze-irritant is, is dat de radiomakers denken dat hun luisteraars peuters zijn. Dit behoeft een korte uitleg, peuters zijn dol op herhaling, je hebt slechts 1 voorleesboekje nodig (helaas altijd dat boekje waarvan je hoopte dat ze niet zouden zien omdat je het een beetje achter al die prachtige prentenboeken verstopt had, iets over bulldozers bijvoorbeeld), kunt eindeloos samen dezelfde puzzel maken, hoeft maar 1 ding te koken (pasta tomatensaus mét spekjes) en wil maar 1 ding op brood (mus, ook wel humus).
De radiomakers zijn van mening dat hun luisteraars dezelfde herhaling nodig hebben, dus bieden hun luisteraars een selectie van ongeveer 10 nummers aan die minstens een maand lang herhaald worden. En denk nu vooral niet dat je na een maand verlost wordt van die inmiddels vermaledijde afspeellijst, nee, zoals ook bij peuters geldt, moet verandering geleidelijk worden geïmplementeerd. Dus na een maand krijg je een nieuw nummer gevoerd, éen nummer. En eigenlijk is het best wel een stom nummer, maar je bent al zo ongelofelijk blij dat je wat nieuws te horen krijgt dat je het slikt als zoete koek. Totdat je dus beseft dat het een ongelofelijk beroerd nummer is, en je hier naar alle waarschijnlijk een flinke tijd aan vast zit.
Er zit maar een ding op, er moet gezapt worden. Dat betekent een rondgang langs flink evangelische zenders (is een stuk minder leuk dan je zou denken), veel, heel veel Spaanstalige zenders (hier geldt, ho ho, éen taal tegelijkertijd verfijnen), en als je rond de 101 fm komt sowieso een country-zender, ongeacht waar je je in het land bevindt.
En zo draai ik telkens na een paar dagen aan de grote knop in de hoop een nieuw pareltje te vinden, met een voor mij frisse nieuwe playlist, een goede country-kraker of anders minstens een fijn opruiend republikeins praatprogramma. Gelukkig heeft de radio me tot nu toe niet teleurgesteld.

Poes

Poes was er al ver voordat ik er was. Toen de Man nog een slonzige student was zorgde Poes ervoor dat de Man niet door muizen opgegeten werd. Poes was verder makkelijk in het onderhoud, met een duidelijk Mi-auw eiste hij eten en een schone bak. Daarna trok hij zich weer braaf terug op of onder bed.
Poes paste niet in een van de drie koffers die we meesleepten ons nieuwe bestaan in (go west!), dus Poes bleef in 'the old country' en zou te zijner tijd overkomen.
Ons leven hier kreeg vorm en een dak, de mini-mannen strooiden kwistig met etensresten (die gestage stroom import-hagelslag) en muizen kwamen van heinde en verre om te profiteren van deze hoorn des overvloed.
Ze bleken niet zindelijk, geen verantwoord wollen vrije school rompertje bleef zonder knaaggaten (en ook de wollen t-shirts en met vlijt zelf gebreide vestjes moesten er aan geloven), en waren ook nog eens heel erg brutaal. De maat was vol, tijd voor Poes om zijn intrede te doen.
Poes werd op het vliegtuig gezet en ik kon Poes ophalen bij afgelegen industrie-terrein 1. Dit klinkt heel erg makkelijk en dat was het uiteraard niet. Poes was inderdaad op afgelegen industrie-terrein 1, maar ik kreeg poes pas mee nadat ik een stempel had laten zetten op een document dat Poes mee had genomen uit Nederland. Logisch en vooral handig zou zijn geweest als dat een beetje in de buurt kon, maar dat moest toch echt bij afgelegen industrie-terrein 2 gebeuren, een ruim kwartier rijden van afgelegen industrie-terrein 1, met bovendien een route die langs een tolpoortje leidde, waar ik het astronomische bedrag van $3,50 moest betalen, gelukkig wel aan de meest vrolijke tolpoort-bediende ooit (en met zo'n baan lijkt iedere vorm van vrolijkheid me een zeldzaamheid). De stempel kwam met een hele berg aan dad-jokes (oh MIT, the Monterrey Institute of Tech, you must be very proud of your husband) en fluks konden het Konijn en ik weer richting afgelegen industrie-terrein 1.
Gelukkig had ik de juiste stempels gekregen en nog eens $50,- verder mocht Poes mee naar huis. Nog een keer langs de allervrolijkste tolpoortbediende ooit (bij het tweede bezoek was ik zelfs gepromoveerd tot 'princess', maar moest alsnog de $3,50 betalen).
Poes moest even wennen, pieste van de weeromstuit naast zijn fonkelnieuwe bak, maar ving en ontleedde wel braaf in zijn eerste Amerikaanse nacht een muis. En sindsdien is het rustig in huis, geen getrippel meer, ik kan beginnen alle gaten in al het kostbaar wollen goed te mazen zonder dat ik nog bang hoef te zijn dat er meer gaten bij komen en heb 's avonds als Poes uit zijn schuilplaats tevoorschijn komt (peuters en oude poezen zijn niet de allerbeste combinatie), komt hij fijn naast me zitten en kroelen we een beetje.
Mi-auw.

melk (ook wel poffie poffie)

Ik heb een rampzalig erg probleem, van wereldproporties. Echt heel erg erg.
Het zit zo, iedere ochtend maak ik een sloot koffie (de koffie is absoluut noodzakelijk, lees 'samenslapen'), die koffie drink ik met een kleine oceaan geschuimde melk. Die melk warm ik eerst op in de magnetron en schuim dan op met mijn grote vriend de ikea-schuimer, zo'n mini-garde op batterijen.
Maar sinds enkele dagen schuimt ie niet meer goed.
Batterijen al verwisseld, alles schoongemaakt, maar het mag niet baten. Ik drink nu dus noodgedwongen van die koffie verkeerd die me aan bruine kroegen met tapijten op tafel en zelfgedraaide shaggies doet denken. En ik vind het heel erg niet hip.
Het matcht niet bij mijn fuchia-roze thermoskan waar ik geheel uit drink (want dat neemt zo lekker handig mee naar de playground).
De schuimer gaat als de brandweer, dus het is me een raadsel waar het nou aan ligt. Is het omdat het dit keer organic melk is en dat gewoon niet het schuimende type is. Ligt het aan de schuimer, die zoals alles van Ikea zijn dienst bewezen heeft na 120 maatbekers geschuimde melk dienst weigert.
Zou de melk er lucht van gekregen hebben dat het buiten zo ongelofelijk koud was en weigerde daardoor dienst?
Lag het aan de organic koe (of koeien, want het lijkt me sterk dat er in zo'n gallon melk (4 liter), melk van slechts éen koe zit) waar de melk vandaag kwam, was hun leven niet organic genoeg geweest naar hun zin en hebben ze daarom schuimweigerende melk gemaakt.
Ik pijnigde mij het hoofd erover terwijl ik aan mijn ontzettend niet hippe koffie verkeerd, die helemaal niks meer met lattes te maken had, nipte.

En toen, in een zeldzame vlaag van schoonmaakwoede (zeer zeldzaam moment), gecombineerd met een fascinatie voor echt goed afwasmiddelschuim (gaat volgens mij nooit helemaal over), heb ik schuimer aangezet in een bakje sop. 

En nu, als ware het een wonder! Melkschuim! De meisjes van de koffiezaak om de hoek kunnen er een puntje aan zuigen, goede stevige melkschuim.

Mijn koffie is weer hip, mijn fuchsia-roze thermoskan fonkelt net een fractie meer en ik geniet weer met volle teugen van mijn koffie met geschuimde melk. Halleluja, hoezee! 

stofzuigen

Ik doe het niet graag maar wegens een gestage stroom  import-hagelslag doe ik het wel vaak.
Een stofzuiger was dus nodig en een avontuurlijke trip naar de walmart (een gezellige blauwe loods met alle huishoudelijke noodzakelijkheden die je je in kunt denken, inclusief accu's) verder waren wij in het bezit van een heuse Amerikaanse stofzuiger.
Waar vrijwel iedereen in Nederland volgens mij zo'n doos met slang als stofzuiger heeft, zijn ze hier qua ontwerp in de jaren '50 blijven hangen. De stokstofzuiger (geen idee of het ook echt zo heet, maar volgens mij dekt het de lading).
Je hebt een stok van iets meer dan een meter, met aan de onderkant het zuiggedeelte, in het midden van de stok de motor en stofverzamelbak en bovenaan het handvat.
Volgens reclames zwier je soepel met zo'n beest je huis door, maar niets is minder waar.
Op een of andere manier vond de fabrikant het absoluut noodzakelijk dat er ook een roterende borstel in het mondstuk zit, dat neemt natuurlijk nogal veel ruimte in, maar hé, je bent een Amerikaan en hebt dus vast een kast van een huis waardoor je alsnog licht op de voeten door je reusachtige woonkamer zwiert met je stokstofzuiger. Die borstel is een hufter, het is de bedoeling dat hij dingen die stofzuiger injaagt, maar door zijn woest gedraai schrikt hij alles af en schiet het juist de ruimte in. Als je je aan de achterkant van de stofzuiger bevindt, ben je veilig, voor alle andere richtingen zijn veiligheidshelmen/brillen/schoenen met stalen neuzen aan te raden. Soms weet hij een stukje duplo te pakken te krijgen , dit mangelt hij dan een tijdje luid gillend en puffend om het vervolgens vernield uit te spugen. 
Een ander probleem is het snoer, dat zit uiteraard aan de stofzuiger vast, dat is logisch, maar omdat je de stofzuiger voor je uitduwt, komt het snoer automatisch voor je voeten, waardoor je of struikelt, of een soepele zwaai voorwaarts wil maken, maar door de lengte van het snoer waar je op staat beperkt wordt en je jezelf zowat onderuit trekt (blijkbaar ken ik mijn eigen krachten niet). 
Ik zou me natuurlijk de kunst van het achteruit stofzuigen eigen kunnen maken, maar dan ontstaat het volgende probleem. Killerborstel wil het snoer opeten, hierdoor raakt stokstofzuiger dermate afgeleid dat het vergeet daadwerkelijk stof te zuigen. Het snoer wordt ook niet heel vernuftig automatisch opgewonden, dit moet je zelf doen om de twee haken die zich aan de zijkant van de stofzuiger bevinden. En het snoer is uiteraard altijd te kort, maar dat is geloof ik wereldwijd een bekend stofzuigerprobleem. 
Ik ploeter braaf door met de Stokkie en houd in mijn achterhoofd dat later als we groot zijn ik een hele degelijke Europese stofzuiger ga kopen, zo'n doos. Of misschien als we nog iets groter zijn een schoonmaakster die ervoor zorgt dat ik nooit meer hoef te stofzuigen, dat kan natuurlijk ook.

Koud

Bostonians zijn bikkels, Canadezen waarschijnlijk nog meer, maar Bostonians zijn al vele malen meer bikkeliger dan ik ben.
Ik wil ergens rond de 20 graden (Celsius) eventueel overwegen mijn winterjas op te bergen, Bostonians hebben ongeveer hetzelfde idee alleen dan met 20 graden Fahrenheit, voor de goede orde, dat is -7 (Celcius). Niet zelden zie ik mensen op straat lopen met slippers, korte broeken en t-shirts, het spreekt voor zich dat er van een muts, wanten, fijne warme winterjas geen sprake is.
Ongeveer het eerste dat ik gedaan heb toen onze Boston plannen serieuzere vormen aan begonnen te nemen, was een degelijke winterjas aanschaffen. Terwijl ik klappertandend bij de zandbak sta (en ik sta noodgedwongen omdat er 20 centimeter sneeuw op de bankjes ligt), zo diep mogelijk in mijn serieuze winterjas gestoken, zie ik mensen om me heen slechts gekleed in een dun jasje. Hun peuter draagt alleen een dunne broek en een hemdje, want de zon schijnt ten slotte en van al dat spelen krijg je het uiteindelijk wel warm.
En op zich is dat heel logisch, want om op latere leeftijd snowmageddon in je korte broek te overleven, moet je natuurlijk wel al vroeg gehard worden. 
Maar blijkbaar is er toch een punt dat zelfs Bostonians het wat fris gaan vinden, en dat punt is nu met -20 (overdag) bereikt. Het is zo koud dat we geen warm water meer hebben, de vaatwasser het dus ook niet doet (en ik dus ook niet met de hand af kan wassen, want geen warm water).
Het is zo koud dat het condens aan de binnenkant van de ramen bevroren is en de kofferbak van de auto dichtgevroren was.
Wonderlijk genoeg was dat het enige dat bevroren was aan Barreltje, dus boodschappenronde kon nog wel gedaan worden.
Wij duiken dus knus een dagje onder een deken op de bank en hopen dat tegen de tijd dat ik morgen wil douchen het warme water weer stroomt en we weer naar buiten kunnen zonder dat onze neus er af vriest.
 

Wat zeg je?

We hadden de verplichte medical check zodat het Konijn naar school kon blijven gaan min of meer doorstaan. Hij bleek geen gluten-allergie te hebben, slechts een licht ijzer-tekort en dus 'wax' in zijn oren. Omdat Amerikaanse kindjes blijkbaar geen 'wax' in hun oren hebben, doorstaan de meeste Amerikaanse peuters de gehoortest. Kinderen van nuchtere (lees; luie) Nederlandse ouders hebben wel 'wax' en daar snapt het gehoortest-apparaat helemaal niks van. Na drie keer testen rolde er een automatische doorverwijzing naar the Boston Children's Hospital uit. Niks aan te doen, het systeem had gesproken.
Ik maakte niet al te veel zorgen, het Konijn doorstond iedere keer met vlag en wimpel de ijsjes-test (fluisterend vanaf een afstandje vragen of hij een ijsje wil), dus ik had niet al te veel haast met de afspraak. Ongeveer 2 maanden na de eerste medical check was het eindelijk tijd voor onze afspraak en uiteraard net tijdens de tweede sneeuwstorm. De eerste keer dat ik Bostonians zag rijden die zich aan het snelheidslimiet hielden, lichten hoefden nog steeds niet aan, waarom zou je (in een sneeuwstorm met je grijze of witte auto) en afstand houden is ook voor watjes.
Na een niet zo snelle, maar toch spannende rit bereikten we het ziekenhuis en kon het Konijn een serieuze gehoortest doen. Het Konijn deed zijn 'ik ben zeer onder de indruk van medisch personeel, dus doe braaf wat ze van me vragen' routine en  bleek prima te horen, dus ik dacht dat we ons snel weer met Barreltje in de sneeuw konden storten.
Maar zo makkelijk kwamen we er niet vanaf.
Dit bleek een zaak die serieus genomen werd, dus naast de verpleegkundigen die de test afnemen, moesten we ook nog de arts en de arts in opleiding zien. Dat was allemaal strak gepland, maar door die sneeuw was alles in de soep gelopen en moesten we drie kwartier wachten.
Nu vind ik vooral mijn eigen kinderen heel erg leuk en die van anderen (die van vrienden en familie uitgezonderd) een stuk minder leuk. Ik vind ze het minst leuk als die kinderen waar ik geen enkele binding mee heb, een telefoon met you-tube in hun kleine handjes geschoven krijgen met een veel te vrolijk kinderliedje op repeat met het volume vol aan. Na een luttele 3 kwartier 'twinkle twinkle, little star', mochten we eindelijk dokter nummer 1 en 2 zien. Beide waren het gelukkig met me eens, dat dit voor alle partijen betrokken een totale verspilling van onze tijd was en fluks konden we het pand weer verlaten en ons in de sneeuwstorm storten.
Het Konijn luistert nog steeds matig, maar nu weet ik in ieder geval zeker dat het niet aan zijn oren ligt.

Thrift shop

Ikea is voor iedereen die nood heeft aan meubels en een beperkt budget heeft, zijn beste vriend. Dat het nogal gammel is en niet bijzonder mooi, is iets dat je op de koop toe moet nemen. Maar om te voorkomen dat ons budgethuis eruit ging zien zoals in de catalogus (haha, I wish), leek het ons verstandig wat af te wisselen in meubel aankoop.
We konden daarvoor natuurlijk naar dat schattige pitoreske antiekwinkeltje om de hoek gaan, die prachtige fauteuils in de etalage had staan, maar we waren met een reden naar de Ikea gegaan, dus dit lag niet binnen ons bereik.
Gelukkig bevindt zich aan de overkant van de antiekwinkel de thriftshop, een winkel vol oude meuk, pareltjes, wat muffig ruikende kleren, (kook)boeken (the jewish lesbian book on dog training), meubels en ingelijste dingen waarvan je je afvraagt waarom iemand het ooit heeft ingelijst.
Om in een thriftshop te mogen werken, moet je volgens mij eerst een test in eigenaardigheid doorlopen, ben je te normaal, dan kom je niet door de keuring. Een te kort been werkt goed, of bijvoorbeeld de noodzaak om je pony in een elastiekje voor je neus te dragen en onder je zonnebril door die je nooit af doet.
Zoals je begrijpt is het een van mijn favoriete winkel in de buurt, het levert niet alleen altijd een fijn schouwspel op, maar ook nog eens met een beetje geluk wat leuke dingen voor in huis.
Zo zijn wij nu in het gelukkige bezit van een nogal hysterische roze fauteuil, die fantastisch zit en volgende de Kleine Beer ook nog eens heel goed geschikt is om op te springen, een commode met 3 wielen en vier hoeken (niks dat niet met een beetje geweld op te lossen is), een niet heel erg mooie eettafel, nog lelijkere bijpassende stoelen en zeer discutabele kussens op die stoelen, een paar ingelijste stillevens, een flinke stapel kookboeken (op donderdag 50% korting op boeken die voor de korting toch maar $1,- waren) en als kers op de taart en unauthorized biografy van Martha Stewart.
Alles dat te groot is om zelf naar huis te sjouwen kun je laten brengen door een 'man with a van', deze zijn net zoals de medewerkers in de winkel, louter eigenaardige types en houden met een selecte groep 'men with vans' punk met bijbehorende spillepootjes, skinny-jeans en spijkerjasjes zonder mouwen, maar met politieke statements op lapjes stof die met veiligheidsspelden aan de jakje zitten' in stand.
Als ik alle 'dirt' over Martha heb gelezen ga ik denk ik me denk ik maar eens verdiepen het opvoeden van honden volgens de joods lesbische traditie.

Hiken

Een van de voordelen van verhuizen naar de andere kant van de oceaan is, dat je een hele nieuwe omgeving hebt om te ontdekken. En in ons geval ook nog eens een hele mooie omgeving. Als de Man dus zo rond het weekend wat bleekjes uit zijn raam-loze kantoorkamer gekropen komt, schuiven wij ons hele gezin in Barreltje en trekken er gewapend met boterhammetjes (in herbruikbare boterhamzakjes), een oneindige voorraad doosjes rozijntjes, een thermoskan vol poffie poffie (koffie) en Google maps erop uit. 

Met wisselend succes, dat dan weer wel. Zo blijkt Cape Cod best wel groot te zijn en is het midden daarvan, Barnstable, niet bijzonder bruisend. Wat bruisender schijnt te zijn is Provincetown, maar dat is nog eens twee en een half uur rijden van Barnstable. Dat is mij natuurlijk helemaal niet aan te rekenen, het was de schuld van Google maps, alleen denkt de Man daar toch iets anders over, dus sindsdien wil de Man inspraak in onze roadtrips (waarschijnlijk omdat hij degene is die rijdt en dat helemaal niet zo leuk schijnt te vinden, zeker niet als we na 3 uur ergens in de middle of nowhere aankomen).
De Man ging het dus regelen, gelukkig had ik wat inspraak. 

Zei ik tot alle and're huisgenoten, vreemd ik weet niet wat ik heb, maar ik heb zo'n drang van binnen tot... Nou ja, je snapt het al, tot hiken!
Dat leek me fantastisch, toen wij zwoegend onze kloeke Hollandse kinderwagen met daarin onze uiterst luie kinderen (met te korte vingertjes voor de doosjes rozijntjes) een heuvel opjoegen, werden wij vrolijk begroet door allerhande outdoorsy types. Deze mensen waren duidelijk aan het hiken. Dat zag je, want ze hadden van die stokken, en een heleboel zakken op hun broeken, veel meer ritsen dan mij noodzakelijk leek, serieuze schoenen, fleecevesten en een rugzak vol proviand.
Man koos het pad, de kinderwagen lieten we thuis, we slingerden beide een kind op ons rug en daar gingen we. Het pad bleek nogal stijl te zijn en de Man bleek onze eerste (en voor mij tevens enige) ski-vakantie diep verdrongen te hebben. Een flinke glibberige stijging op reusachtige rotsblokken met de Kleine Beer op mijn rug die alleen maar kon wippen van plezier en 3 afdalingen later waarbij ik al mijn zen uit de kast moest halen later, besloot de Man toch maar om een wat hoogtevrees-vriendelijker pad te kiezen en zo hebben we uiteindelijk prachtig en vooral rustig glooiend gehiked. 

Hiken blijkt vooral een soort wandelen plus te zijn, en hoewel ik nog steeds al die ritsen niet helemaal snap, snap ik dat fleecevest beter, en nogal stijle berg opklimmen met een peuter op je rug is namelijk nogal een inspanning en zoals algemeen bekend is, krijg je het warm van inspanningen en dan is die hele warme winterjas en die enorme wollen sjaal niet heel fijn meer. Volgende keer dat er dus een peuter mijn rug op kan omdat ik wil hiken, zorg ik dat ik mijn fleecevest paraat heb. En uiteraard doosjes rozijntje, van die rode, want die gaan nooit out of style. 

Met de bus

Omdat Barreltje er met enige onregelmatige regelmaat mee ophoudt en dan in retraite moet bij Greg (die van de garage) en het Konijn toch echt naar school moet, gaan we met dezelfde onregelmatige regelmaat met de bus.
De bus is voor arme mensen die ervoor gekozen hebben niet mee te doen aan de American Dream (ja, dat schrijf je met hoofdletters) en het daarom dus ook verdienen met de bus te gaan. Daar word je, heel begrijpelijk, bijzonder knorrig van en weinig hulpvaardig. Alle vriendelijkheid en behulpzaamheid die de meeste mensen hier eigen is, (op een drafje voor me uit om een deur, waar diegene zelf niet doorheen hoeft, voor me open te houden omdat ik een kinderwagen duw, is niet ongebruikelijk), verdwijnt bij het betreden van de bus. In de bus dien je bij voorkeur;
- in je eentje twee plekken bezet te houden, dit geldt zeker tijdens de spits
- minder validen te laten staan
- als je op het inklapbare bankje zit waar ik mijn kinderwagen met kind kwijt kan, me te negeren
- als ik daardoor noodgedwongen de weg versper me zachtjes fluisterend uit te schelden
- als ik de bus wil weer verlaten, niet voor me aan de kant te gaan, wel zuchten
- angry birds/candy crush (saga)/farmville iets anders irritants met geluid (hard) aan te spelen
- die ruzie die je gister begonnen bent uitvechten, hierbij gebruik je om het geheel meer kracht bij te   zetten, de speakerstand van je telefoon, dan kun je namelijk naar je telefoon schreeuwen en iedereen weet dat degene die het hardst schreeuwt, gelijk heeft.

Daarnaast zijn er dingen die meer voorbereiding vergen, zo is de regelmatige busgebruiker aan te raden zware chag te roken, liefst vlak voor je bus ingaat en alvast een nieuw chaggie te rollen voordat je de bus verlaat, zodat je lekker naar verse rook ruikt bij je volgende busrit.
Niet al te vaak te douchen, een week voor je geplande busrit is ideaal, mocht je nog een zweterig sprintje moeten trekken om die bus te halen, helemaal goed. Dit waarschijnlijk om het bemachtigen van 2 plaatsen een grotere kans van slagen te geven.

Knarsetandend onderga ik de rit, gelaten zie ik onze tweede bus wegrijden (want een busrit is geen echte busrit als er niet minstens twee verschillende bussen bij betrokken zijn) en uiteraard vind het Konijn een ritje met de bus het meest spannende wat hem kan overkomen en vraagt regelmatig hoopvol wanneer Barreltje het weer begeeft en slaapt de Kleine Beer nergens zo lekker als in de bus. 
Ik ben een snob, maar gelukkig is een kinderhand snel gevuld.

Autorijden

Dat is dus razend spannend hier. Hoe mensen hier hun rijbewijs hebben gekregen is me een raadsel (serieus, ik moet een Massachusettes rijbewijs en heb geen idee hoe dit voor elkaar te krijgen). Wat ik wel weet is dat ze niet net zoals ik een klein fortuin aan een meneer hebben gegeven om iedere week eindeloos rondjes op rotondes te rijden in Amsterdam-West om honderden euro's verder af te mogen rijden. Deze mensen hebben vermoedelijk zaterdagochtend na een bijzonder korte nacht nog wat naar alcohol stinkend een rondje over een (verlaten) parkeerterrein gereden en hebben toen hun rijbewijs gekregen.
En gek genoeg zie je dat toch terug in hun rijstijl. De maximale snelheid is slechts een suggestie, om een beetje mee te rijden met het verkeer rijd je minstens 10 mijl te hard. Doe je dat niet dan word je zowel links als recht ingehaald (ook als er maar 2 banen zijn). Doe je er langer dan een kwart-seconde over om op te trekken bij een stoplicht, dan begint gelijk de hele rij achter je te toeteren. Weg-belijning is optioneel en dit maakt vooral rotondes (ook wel circles of death), die op een of andere manier altijd twee-baans zijn, bijzonder spannend. Ondanks dat ik niet geloof sla ik eerst 6 keer een kruisje, herhaal mijn mantra 12 keer ('ik wil niet dood, ik moet nog boodschappen doen'), adem keer diep in, negeer het getoeter achter me en stort mij op de rotonde. Meestal kom ik er zonder bijna-aanrijdingen weer af, niet altijd.
Uiteraard geldt het recht van de sterkste en met Barreltje trek ik toch een beetje aan het kortste eind. Alle auto's om mij heen zijn of suv's of pick-ups, die zijn allemaal een stuk groter en hoger dan Barreltje, dus het enige dat ik zie zijn velgen. Je zou je kunnen afvragen waar de politie is, daar is het antwoord simpel, die heeft je net rechts ingehaald (en nee, geen sirene).
Iedereen zit zoveel in die doos op wielen dat het als ademen is geworden en ook nog eens ademen in een automaat, dus je hebt altijd een hand vrij voor allerhande belangrijke zaken. Zoals bijvoorbeeld bellen, sigaretjes roken (waar is die aansteker nou, misschien op de achterbank, of anders eens onder mijn stoel kijken), je make-up bijwerken, of alvast die memo's van je werk even doornemen.
Ik ben dus blij met mijn fonkelnieuwe remmen, 4 wielen (rijdt zoveel beter dan 3 wielen) en niet-lekkende benzinetank, en voel me na iedere succesvol overleefde rit toch een klein beetje een heuse coureur. broemmmmmbrrrrroooooeeeemmmmmmmmmbroemmmm.

Date Night

We zijn al goed op weg in ons integratie-proces en hebben zowaar een oppas opgeduikeld. Voor mensen met kinderen die er op gebrand zijn zichzelf van het leven te beroven (dit duurt tot, naar ik aanneem, ongeveer 23 jaar, maar zou ook later kunnen zijn), is een oppas een kostbaar goed.
Omdat het Konijn een 16e deel een joods konijn is, naar de joodse school gaat en daardoor automatisch lid is van de synagoge (en wij dus ook), had ik nauw contact met de voorzitter van de welcoming comittee van de synagoge.
En de oppas op wonderlijke wijze ook, en zo geschiedde.
Sophie werd door haar vader gebracht, die net zo min geïnteresseerd was in religie als wij, en ook nog eens jaren in Wassenaar gewoond had, dus zijn eerste woord na 'aangenaam' was 'gezellig'.

Haar vader keurde ons waardig genoeg om bij op te passen en accepteerde Uber als middel om Sophie thuis te krijgen ook nog eens goed. Dus voor onze kinderen roet in het eten konden gooien slopen wij slinks het huis uit.
Eerst een ridicuul vol glas prosecco bij de sportsbar (want dat is uiteraard de enige soort bar), en toen door naar het restaurant waar we een reservering hadden.
Fantastische mosselen voor, tong met pulpo als hoofd en als dessert natuurlijk kaas.
En daar ging het mis, het dessert heette al eufemistisch 'the perfect cheese', en dat kan natuurlijk alleen maar een teleurstelling zijn. Een kaas uit Vermont, die duidelijk geen schimmel hoorde te hebben, maar toch echt een vlekje schimmel had.
Subtiel wees ik de serveerster op het euvel en behulpzaam als Amerikanen zijn vloog zij naar haar baas. Haar baas vloog weer naar de chef, die volgens ieder zichzelf respecterend chef-recept kantoor hield in een open keuken, zijn sous-chef flink van jetje gaf om die ongeoorloofde schimmel. Ze kreeg de schimmel nog net niet in haar neus gewreven, maar het spuug van zijn venijn zat al op haar wangen en de kaas werd in de prullenbak gesmeten.
Wij kregen twee nieuwe kazen, 2 glazen heerlijke wijn van het huis en duizendmaal excuses.
Dit gaf ons goddank ruimte om eindelijk eens een fatsoenlijke fooi te geven, dus zo geschiede.
Bij thuiskomst rook de Kleine Beer uiteraard dat wij de straat in liepen en dus die was samen met Sophie ontvangstcomité.  Volgende week weer!

Samenslapen

In die drie koffer die we meenamen naar Boston zaten geen meubels, om dezelfde reden dat ik geen kookboeken mee heb genomen, ik wissel graag meerdere keren per week van kleding.
Nadat we een appartement hadden weten te vinden in de geitenwollensokkenwijk (maar dan voor lesbische yuppen met enorme inkomens waardoor ze blijkbaar liquide genoeg zijn om alleen maar biologisch dynamisch boodschappen te doen), was het tijd om dat appartement in te richten.
Bedden leken ons wel prettig, een bank en een paar boekenkasten die er op het plaatje al wat treurig uitzagen en na ze in elkaar gedraaid te hebben nog treuriger waren dan we vermoedden.
Ik slaap graag diagonaal, dus een groot bed leek me fijn, we gingen voor een kingsize.
Man trok zich met Ikea draaidingetje en het kluspakket terug in de slaapkamer en na een kwartiertje (vooruit, een uur flink vloekend) klussen stond het bed met de Man er hikkend van lachen op.
Ik bleek het allergrootste bed ooit besteld te hebben, ongetwijfeld zeer geschikt voor Amerikanen die dagelijks koken uit 'Taste of Home' (en ook daadwerkelijk alles opeten), maar Man en ik zijn elkaar 's nachts kwijt.
Maar niet gevreesd, de Kleine Beer vind het vreselijk zielig voor ons dat er zo'n ruimte tussen de Man en mij is ontstaan en offert zich vrijwel iedere nacht op om die leemte te vullen. Na een uur of 2 verkwikkende slaap voor ons besluit de Kleine Beer dat het genoeg is geweest met die afstand en roept om mama (nooit om papa, waarom roepen kinderen nooit om papa).
Aangezien wij beiden zeer luie mensen zijn en ik het vertik om 's nachts meer dan een keer op en neer te lopen, vis ik de Kleine Beer uit zijn ledikant en kieper hem bij ons in bed.
De Beer is alleen een nogal onconventionele slaper, de bovenkant van de Beer draait aan haar (bij voorkeur dat van iemand anders) en de onderkant schopt. Het haar van de Man bevalt niet dus, ik krijg kale plekken en de Man blauwe. Gelukkig schijnt het allemaal vreselijk goed te zijn voor de hechting, de algehele ontwikkeling van het kind en hoeveel jongens van 18 willen nou nog bij hun moeder in bed slapen. Geen een toch? Toch?
En tot die tijd knuffelen we fijn nachtelijk met onze Beer. 

Taste of Home

Omdat we met slechts drie koffers naar Boston zijn verhuisd en ik zo nu en dan graag schone kleren aantrek, was er geen ruimte in die drie koffers voor kookboeken. Omdat ik veel uit kookboeken kook, de pasta tomatensaus me de neus uitkwam en er ongeveer 3450056 verschillende kooktijdschriften te koop zijn in de supermarkt en deze allemaal bij de kassa uitgestald staan waar je heel Amerikaans niks hoeft te doen (iemand laadt de boodschappen voor je uit, en een tweede laadt alles weer voor je in en als je in gezelschap van kinderen bent (of oud, vermoed ik), zetten ze het zelfs in je auto), heb ik de gok gewaagd en degene mee naar huis genomen die er het meest kneuterig uitzag, Taste of Home.

Taste of Home bevat enkel lezersrecepten, bij ieder recept staat een foto van bedenker van het recept. En alle inzenders lijken wat gemeen te hebben, ze lijken allemaal sterk op oerang oetans. Net als bij de gezellige roodharige aap, hebben ze allemaal nog een heleboel gezicht om hun gezicht over.

En naar de recepten kijkend denk ik dat ik wel weet hoe dat komt. Ik vermoed sterk dat ze niet allemaal hun meest calorierijke recept hebben ingestuurd, maar eerder dat ze allemaal good old fashioned Amerikaans koken.
Dus iedere keer als we ons een beetje magertjes voelen, sla ik mijn favoriete tijdschrift open, ga naar de supermarkt waar ik, mocht ik er zelf ooit als een oerang oetan uit gaan zien in een scootmobiel met boodschappenkar kan stappen om voor een recept voor 4 personen ongeveer een halve kilo geshredde mozzerella, een heleboel vlees, en nog wat andere dingen waar een normaal gezin ongeveer een week van eet, maar volgens de familie Oerang Oetan een gezin van 4 slechts 1 avond van kan eten. Dit bereid ik vervolgens in mijn reusachtige Amerikaanse keuken waar ik zelfs als ik in een oerang oetan verander nog vrijelijk zou kunnen bewegen en kieper vervolgens 3/4 in de vriezer. Van de rest eten we met z'n vieren ons buikje rond, de gezichten ook een beetje.

helpdesk

Alrighty, soms raak je een creditcard kwijt, wellicht hebben de peuters winkeltje gespeeld toen ik met mijn ogen knipperde, misschien in de supermarkt uit mijn portemonnee gevallen. Kan gebeuren, alrighty. En hoewel je vrijwel alles online kunt regelen, kan dat natuurlijk net niet, alrighty. Je kunt dan zelf naar de bank gaan, maar daar hebben ze natuurlijk geen tijd voor je, je kunt wel een afspraak maken voor over 3 weken om 7 uur 's ochtends op zaterdag (jazeker, op zaterdag), maar de kans is dan groot dan Manuel die je al drie keer hiervoor van het kastje naar de muur heeft gestuurd (om 7 uur 's ochtends op zaterdag) dat nog een keer doet, dus bellen is de beste optie.
En bellen met instanties is iets dat je hier te allen tijde moet zien te voorkomen, de wachttijden zijn of 3 uur (serieus, ik overdrijf nu niet eens), of nog veel erger je wordt met Ashley doorverbonden, die eigenlijk helemaal geen Ashley heet, maar Prisha en in een sloppenwijk ergens rond Bangalore woont. 'Ashley' heeft een (korte) cursus Amerikaanse cultuur gehad, inclusief populaire taal en zegt aan het eind van iedere zin 'alrighty'. Daarnaast heeft 'Ashley' een draaiboek, iets waarvan ze absoluut niet af mag wijken, behalve dus dat frivole 'alrighty'. Omdat het draaiboek net niet helemaal lekker aansluit op je hulpvraag, loopt het gesprek met 'Ashley' nogal stroef, dat 'Ashley' een nogal zwaar Indiaas accent heeft helpt ook niet bepaald mee.
Nu benader ik telefoontjes naar helpdesks hetzelfde als samen klussen met de Man (voor de zekerheid van de voren alvast bloedchagrijnig worden, om zeker te zijn van een geslaagde uitkomst), dus de 'Ashleys' in de wereld en ik kunnen het nooit goed vinden, alrighty.
Om ervoor te zorgen dat 'Ashley' geen fout maakt, is het draaiboek zo ingericht dat ik ongeveer 40 keer dezelfde vraag moet beantwoorden, 87 moet bevestigen dat ik echt een nieuwe kaart wil en vraagt ze me 15 keer waar ik woon (Boston, Boston? ja Boston, heeft 'Ashley' nog nooit van gehoord).

Maar 'Ashley' is eigenlijk de prijs. Om bij 'Ashley' te komen, moet je namelijk al zeer volhardend zijn, je moet eerst door een telefonisch hindernisparcours. Een automatische dame vraagt je allerhande onlogische vragen, waar je binnen een halve seconde antwoord op moet geven. Daaruit trekt ze dan de verkeerde conclusie (ik; 'credit card is lost, need replacement', automatische dame; 'I understand you would like to open a new bank account, I will transfer you to one of our representatives').
Bij de meeste bedrijven werkt de truc om wijselijk je mond te houden, ze denken dan dat je een beetje simpel bent en krijgt dan eerst een algemene 'Ashley' aan de lijn die je vervolgens doorverbind met de meer specifieke 'Ashley', maar daar trappen ze bij Bank of America in niet, dus als je niets zegt, wordt de verbinding verbroken en moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Aaaaaargggghhh, alrighty!

Barrel lekt

Ze lekte een klein beetje als ik net getankt had, maar dat schijnen meer oudere vrouwen te doen, niet iets waar ik me heel erg zorgen over maakte. Ik begon zelfs wat vertrouwen te krijgen in de kleine slettebak, ze had al geruime tijd niemand meer aan haar laten zitten, startte iedere ochtend trouw en door de idioot lage benzineprijzen was ik zelfs in de veronderstelling dat ze best zuinig reed.

Alleen die incontinentie dus, een beetje is nog wel te doen, maar na een half uurtje file rijden richting de school van het Konijn zag ik dat ik een spoor benzine achter me aan had. Dus fluks het Konijn zijn klasje in geslingerd en toen mijn goede vriend Greg van de garage gebeld. Ik spreek Greg meer (veel meer) dan me lief is en we hebben inmiddels een band ontwikkeld. Greg is mijn baken in het roerige integratie-proces. Waar ik vol enthousiasme de ernst van situaties telkens compleet onderschat, weet Greg me met zangerige stem de realiteit onder ogen te laten zien (zo blijken remmen essentieel te zijn bij het autorijden en rijd het ook een stuk comfortabeler met 4 in plaats van 3 wielen). Ik stelde Greg er vrolijk van op de hoogte dat er een flinke plas benzine onder de auto lag en dat ik zo zijn kant op zou komen zodat hij het euvel voor me kon verhelpen.
Met paniek in zijn stem vertelde Greg me dat hij me even in de wacht ging zetten en dat ik niet mocht rijden. Ik haalde de Kleine Beer toch maar weer uit de gordels (iets dat ik bij voorkeur zo min mogelijk doe, want zelfs kleine beertjes zijn sterk en zoals je van kleine beren kunt verwachten, houden ze er niet van om vastgesnoerd te worden). In de tussentijd had Greg blijkbaar een sleepauto gebeld en die was onderweg.

Een kwartiertje schoolplein gekeutel later kwam de sleepwagen, gereden door een gezellig nurkse opa die de hele weg naar de garage dappere pogingen heeft gedaan het koeterwaals van de Kleine Beer te doorgronden.
Ik had nog goede hoop dat er ergens een rubbertje poreus was of een slangetje niet meer helemaal lekker zat, maar helaas was het een heus gat in de tank.
Het gat zit wonderlijk genoeg aan de bovenkant van de tank, dus ik zou er natuurlijk voor kunnen kiezen nooit meer de tank helemaal vol te tanken en zo te hopen dat we het gat niet bereiken, maar volgens Greg was dit toch niet helemaal een lange-termijn oplossing.
En omdat Greg een echte Amerikaan is die bovendien ook nog eens graag film van Michael Bay kijkt (naar ik vermoed), was hij er zeer stellig in dat mijn auto onherroepelijk groots en meeslepend zou ontploffen als er iemand in een straal van een kilometer besloot een sigaretje aan te steken.
Dit kon ik de arme roker natuurlijk niet aandoen, dus nu krijgt Barrel toch maar een nieuwe tank.
Mocht je ons komende week zoeken, wij zijn met de bus.

Douche

Waar je overal ter wereld je eigen logisch verstand moet gebruiken bij vrijwel alles, is dat in de US voor je uit handen genomen. Alles in huis is zo ingericht dat je geen verwondingen op kunt lopen (en je je landlord daarvoor aansprakelijk kunt stellen). Zo wil onze douche absoluut niet dat we ons per ongeluk zouden branden in de ochtend aan een loeihete douche met ons slaperige hoofd.

Dit heeft tot gevolg dat we nu al meer dan 3 maanden bijzonder lauw douchen, iets dat nog wel te doen is als het buiten 20 graden is, wat het tot 2 weken geleden ook was. Maar nu snowmaggedon op handen is, wil ik 's ochtends graag warm douchen en Man die onder de douche al zijn levensoverpeinzingen doet komt tot steeds lauwere overpeinzingen.
Omdat ik laatst onze landlord al op kosten had gejaagd door te rommelen met de killswitch van dat andere levensgevaarlijke apparaat, de vaatwasser, leek het me verstandig dit zelf op te lossen. Tijd om het heft in eigen hand te nemen dus. Gewapend met de Ikea klusdoos  en een handleiding waarvan ik vermoedde dat het de juiste was, ben ik de doucheknop te lijf gegaan.
Gelukkig was ik niet alleen, allerhande Amerikaanse klushelden hebben zich in het verleden genoodzaakt gevoeld om hun klusheldenschap op film vast te leggen en dat vervolgens de wereld in de katapulteren.
De klushelden zagen er allemaal een beetje hetzelfde uit, slechtzittende spijkerbroek, polo en zeer comfortabele witte gympen (een beetje zoals de Amerikanen op vakantie in Rome die je van verre herkent aan hun tour guide met lange stok met nummer en niet te onderdrukken behoefte om in geordende lange rijen te staan, maar dan 10 jaar jonger). Een nog veel belangrijker punt dat ze allemaal gemeen hadden, was dat de film pas begon nadat ze de doucheknop er al afgehaald hadden. En dat was nou juist het punt waar ik al helemaal spaak liep. Na een uur youtuben bleek dat we helemaal geen Deltaknop hadden die je er, naar ik aannam, zo afwipte (want anders laat je dat wel zien in je klusfilm, lijkt me), maar een American Standard.
Die American Standard bleek er hele andere standaarden op na te houden. Er zat namelijk ergens een schroefje verstopt achter een piepklein pieletje dat op het eerste gezicht (zeker het hele eerste uur) onderdeel leek te zijn van de doucheknop. Hier kwam ik uiteraard pas achter nadat ik de rest van de douche had weten te ontmantelen.
Vanaf dat moment was het peanuts, een ander pieletje een stukje draaien, alle andere pieletjes weer op hun plek en het voelde inderdaad wat warmer (hoewel dat natuurlijk ook mijn verbeelding kan zijn).
Morgenochtend de vuurdoop, hopelijk niet al te vurig, maar toch zeker niet zo lauw als het de afgelopen maanden geweest.

Medical check

De school van het Konijn heeft als voorwaarde dat alle kinderen gevaccineerd zijn (kan ik nog inkomen) en een uitgebreide medical check inclusief bloedanalyse (lijkt me wat overdreven). Gelukkig heeft de universiteit van de Man een goed medisch centrum, al na twee maanden konden we er terecht, dat de afspraak einde van de dag was, nam ik dus maar voor lief.
We moesten op tijd zijn zodat ik ongeveer 30 A4'tjes met vragen in kon vullen (naast de 10 pagina's tellende vragenlijst die ik thuis al in had gevuld). In die tijd hebben beide peuters ongeveer 34567 tekeningen gemaakt, toen het papier op was, zijn ze overgegaan op het tafelblad.

Toen het tafelblad vol was, was het gelukkig tijd voor de afspraak en had ik bijna al het papierwerk af. Het Konijn reageert bij medische zaken zoals je van een konijn kan verwachten, dus die zat braaf verstijft op de bank. Maakt het wel zo makkelijk bij bloeddruk meten, daarna ging het snel bergafwaarts. Bij het oren testen bleek hij 'wax' in zijn oor te hebben, iets dat Amerikaanse kinderen blijkbaar niet hebben. Dat leverde doorverwijzing nummer 1 op, een gezellig bezoekje aan het childrens hospital voor een speelse (en vooral uitgebreide met ongetwijfeld honderden formulieren gelardeerde) gehoortest. Toen volgde de ogentest, tegen die tijd was het Konijn nog bijzonder weinig coöperatief en werd me gevraagd of hij altijd zo defiant was. (Nee, dat bewaart hij altijd voor speciale gelegenheden). Na een half uur hadden we er uit weten te persen dat er een square, circle, house with roof en een hart op de kaartjes stond (en kwam ik er gelijk bij toeval achter dat hij toch echt dingen oppikt op die school).

En toen mochten we eindelijk dan de arts zien. Sinds wanneer hij zo hoestte, sinds ik hem in de auto verteld heb dat we naar de dokter gingen. En of ik hem wel insmeerde met olie iedere avond, nee, ik ben niet zo'n fan van Turks worstelen met mijn peuter. En dat hij toch wel erg mager was, ja waren de Man en ik ook vroeger. Hmmmm, eet hij wel 5 stuks groente per dag? Nnnnjaaaaa, want alle peuters eten dolgraag 5 stuks groente per dag, vooral spruitjes, zeker die van mij. En na dit eigenaardige gesprek waarbij ik me zorgwekkend zorgeloos voelde, had ik opeens een glutenallergie aan mijn (of eigenlijk zijn) broek. De moeder aller mode-intoleranties.
Ik heb dus maar snel mijn halfdove (dat verklaart wel waarom hij zo slecht luistert) darmplooiloze kind mee naar huis genomen, en hem een extra groot bord pasta met extra veel gluten en extra weinig groente gegeven.