In die drie koffer die we meenamen naar Boston zaten geen meubels, om dezelfde reden dat ik geen kookboeken mee heb genomen, ik wissel graag meerdere keren per week van kleding.
Nadat we een appartement hadden weten te vinden in de geitenwollensokkenwijk (maar dan voor lesbische yuppen met enorme inkomens waardoor ze blijkbaar liquide genoeg zijn om alleen maar biologisch dynamisch boodschappen te doen), was het tijd om dat appartement in te richten.
Bedden leken ons wel prettig, een bank en een paar boekenkasten die er op het plaatje al wat treurig uitzagen en na ze in elkaar gedraaid te hebben nog treuriger waren dan we vermoedden.
Ik slaap graag diagonaal, dus een groot bed leek me fijn, we gingen voor een kingsize.
Man trok zich met Ikea draaidingetje en het kluspakket terug in de slaapkamer en na een kwartiertje (vooruit, een uur flink vloekend) klussen stond het bed met de Man er hikkend van lachen op.
Ik bleek het allergrootste bed ooit besteld te hebben, ongetwijfeld zeer geschikt voor Amerikanen die dagelijks koken uit 'Taste of Home' (en ook daadwerkelijk alles opeten), maar Man en ik zijn elkaar 's nachts kwijt.
Maar niet gevreesd, de Kleine Beer vind het vreselijk zielig voor ons dat er zo'n ruimte tussen de Man en mij is ontstaan en offert zich vrijwel iedere nacht op om die leemte te vullen. Na een uur of 2 verkwikkende slaap voor ons besluit de Kleine Beer dat het genoeg is geweest met die afstand en roept om mama (nooit om papa, waarom roepen kinderen nooit om papa).
Aangezien wij beiden zeer luie mensen zijn en ik het vertik om 's nachts meer dan een keer op en neer te lopen, vis ik de Kleine Beer uit zijn ledikant en kieper hem bij ons in bed.
De Beer is alleen een nogal onconventionele slaper, de bovenkant van de Beer draait aan haar (bij voorkeur dat van iemand anders) en de onderkant schopt. Het haar van de Man bevalt niet dus, ik krijg kale plekken en de Man blauwe. Gelukkig schijnt het allemaal vreselijk goed te zijn voor de hechting, de algehele ontwikkeling van het kind en hoeveel jongens van 18 willen nou nog bij hun moeder in bed slapen. Geen een toch? Toch?
En tot die tijd knuffelen we fijn nachtelijk met onze Beer.
Nadat we een appartement hadden weten te vinden in de geitenwollensokkenwijk (maar dan voor lesbische yuppen met enorme inkomens waardoor ze blijkbaar liquide genoeg zijn om alleen maar biologisch dynamisch boodschappen te doen), was het tijd om dat appartement in te richten.
Bedden leken ons wel prettig, een bank en een paar boekenkasten die er op het plaatje al wat treurig uitzagen en na ze in elkaar gedraaid te hebben nog treuriger waren dan we vermoedden.
Ik slaap graag diagonaal, dus een groot bed leek me fijn, we gingen voor een kingsize.
Man trok zich met Ikea draaidingetje en het kluspakket terug in de slaapkamer en na een kwartiertje (vooruit, een uur flink vloekend) klussen stond het bed met de Man er hikkend van lachen op.
Ik bleek het allergrootste bed ooit besteld te hebben, ongetwijfeld zeer geschikt voor Amerikanen die dagelijks koken uit 'Taste of Home' (en ook daadwerkelijk alles opeten), maar Man en ik zijn elkaar 's nachts kwijt.
Maar niet gevreesd, de Kleine Beer vind het vreselijk zielig voor ons dat er zo'n ruimte tussen de Man en mij is ontstaan en offert zich vrijwel iedere nacht op om die leemte te vullen. Na een uur of 2 verkwikkende slaap voor ons besluit de Kleine Beer dat het genoeg is geweest met die afstand en roept om mama (nooit om papa, waarom roepen kinderen nooit om papa).
Aangezien wij beiden zeer luie mensen zijn en ik het vertik om 's nachts meer dan een keer op en neer te lopen, vis ik de Kleine Beer uit zijn ledikant en kieper hem bij ons in bed.
De Beer is alleen een nogal onconventionele slaper, de bovenkant van de Beer draait aan haar (bij voorkeur dat van iemand anders) en de onderkant schopt. Het haar van de Man bevalt niet dus, ik krijg kale plekken en de Man blauwe. Gelukkig schijnt het allemaal vreselijk goed te zijn voor de hechting, de algehele ontwikkeling van het kind en hoeveel jongens van 18 willen nou nog bij hun moeder in bed slapen. Geen een toch? Toch?
En tot die tijd knuffelen we fijn nachtelijk met onze Beer.
Geweldig en ook zo heerlijk herkenbaar!!
BeantwoordenVerwijderen