We zijn al goed op weg in ons
integratie-proces en hebben zowaar een oppas opgeduikeld. Voor mensen
met kinderen die er op gebrand zijn zichzelf van het leven te beroven
(dit duurt tot, naar ik aanneem, ongeveer 23 jaar, maar zou ook later
kunnen zijn), is een oppas een kostbaar goed.
Omdat het Konijn een 16e deel een joods konijn is, naar de joodse school gaat en daardoor automatisch lid is van de synagoge (en wij dus ook), had ik nauw contact met de voorzitter van de welcoming comittee van de synagoge.
En de oppas op wonderlijke wijze ook, en zo geschiedde.
Sophie werd door haar vader gebracht, die net zo min geïnteresseerd was in religie als wij, en ook nog eens jaren in Wassenaar gewoond had, dus zijn eerste woord na 'aangenaam' was 'gezellig'.
Haar vader keurde ons waardig genoeg om bij op te passen en accepteerde Uber als middel om Sophie thuis te krijgen ook nog eens goed. Dus voor onze kinderen roet in het eten konden gooien slopen wij slinks het huis uit.
Eerst een ridicuul vol glas prosecco bij de sportsbar (want dat is uiteraard de enige soort bar), en toen door naar het restaurant waar we een reservering hadden.
Fantastische mosselen voor, tong met pulpo als hoofd en als dessert natuurlijk kaas.
En daar ging het mis, het dessert heette al eufemistisch 'the perfect cheese', en dat kan natuurlijk alleen maar een teleurstelling zijn. Een kaas uit Vermont, die duidelijk geen schimmel hoorde te hebben, maar toch echt een vlekje schimmel had.
Subtiel wees ik de serveerster op het euvel en behulpzaam als Amerikanen zijn vloog zij naar haar baas. Haar baas vloog weer naar de chef, die volgens ieder zichzelf respecterend chef-recept kantoor hield in een open keuken, zijn sous-chef flink van jetje gaf om die ongeoorloofde schimmel. Ze kreeg de schimmel nog net niet in haar neus gewreven, maar het spuug van zijn venijn zat al op haar wangen en de kaas werd in de prullenbak gesmeten.
Wij kregen twee nieuwe kazen, 2 glazen heerlijke wijn van het huis en duizendmaal excuses.
Dit gaf ons goddank ruimte om eindelijk eens een fatsoenlijke fooi te geven, dus zo geschiede.
Bij thuiskomst rook de Kleine Beer uiteraard dat wij de straat in liepen en dus die was samen met Sophie ontvangstcomité. Volgende week weer!
Omdat het Konijn een 16e deel een joods konijn is, naar de joodse school gaat en daardoor automatisch lid is van de synagoge (en wij dus ook), had ik nauw contact met de voorzitter van de welcoming comittee van de synagoge.
En de oppas op wonderlijke wijze ook, en zo geschiedde.
Sophie werd door haar vader gebracht, die net zo min geïnteresseerd was in religie als wij, en ook nog eens jaren in Wassenaar gewoond had, dus zijn eerste woord na 'aangenaam' was 'gezellig'.
Haar vader keurde ons waardig genoeg om bij op te passen en accepteerde Uber als middel om Sophie thuis te krijgen ook nog eens goed. Dus voor onze kinderen roet in het eten konden gooien slopen wij slinks het huis uit.
Eerst een ridicuul vol glas prosecco bij de sportsbar (want dat is uiteraard de enige soort bar), en toen door naar het restaurant waar we een reservering hadden.
Fantastische mosselen voor, tong met pulpo als hoofd en als dessert natuurlijk kaas.
En daar ging het mis, het dessert heette al eufemistisch 'the perfect cheese', en dat kan natuurlijk alleen maar een teleurstelling zijn. Een kaas uit Vermont, die duidelijk geen schimmel hoorde te hebben, maar toch echt een vlekje schimmel had.
Subtiel wees ik de serveerster op het euvel en behulpzaam als Amerikanen zijn vloog zij naar haar baas. Haar baas vloog weer naar de chef, die volgens ieder zichzelf respecterend chef-recept kantoor hield in een open keuken, zijn sous-chef flink van jetje gaf om die ongeoorloofde schimmel. Ze kreeg de schimmel nog net niet in haar neus gewreven, maar het spuug van zijn venijn zat al op haar wangen en de kaas werd in de prullenbak gesmeten.
Wij kregen twee nieuwe kazen, 2 glazen heerlijke wijn van het huis en duizendmaal excuses.
Dit gaf ons goddank ruimte om eindelijk eens een fatsoenlijke fooi te geven, dus zo geschiede.
Bij thuiskomst rook de Kleine Beer uiteraard dat wij de straat in liepen en dus die was samen met Sophie ontvangstcomité. Volgende week weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten