Rijbewijs

Met het krijgen van het nieuwe visum kwam ook de verplichting om een Amerikaans rijbewijs te hebben (krijgen? nemen?). En aangezien ik mij hele dagen zit te vervelen (niks van waar) stortte ik me vol overgave in dit bureaucratische avontuur. De instantie waar je dit magisch document ophaalt is de RMV en is ongeveer te vergelijken met de zevende ring van de hel, maar voor ik daar heen mocht, moest ik eerst naar de zesde ring, de Social Security Administration om een Social Security Denial Letter op te halen.
In deze brief staat dat ik wel legaal in het land ben, maar niet in het bezit van een social security number. Je kunt een afspraak maken bij de Administration, maar daar heb je een social security number voor nodig. Er zat dus niks anders dan me een ochtend lang te wachten tot ik aan de beurt was terwijl er een klein legertje Chinese vrouwtjes me tot in detail vertelde wat er allemaal wel niet mis was met Ollie, goddank gelardeerd met wat gekiekeboe.

Gewapend met de brief, ons huurcontract, alle visumpapieren, huwelijksakte, bankafschriften, de meest recente rekeningen van de plaatselijke nutsbedrijven (want het is volstrekt willekeurig en sterk afhankelijk van het humeur van degene die je te woord staat wat je moet overleggen) meldde ik me de week erop bij de RMV. Die bleek in een shopping mall te zitten, iets dat ik niet helemaal verwachtte, maar dat een taxi chauffeur op de parkeerplaats me wel wilde vertellen nadat google maps me danig in de steek had gelaten.

Om een nummertje te bemachtigen, moest ik eerst in de rij om in de rij te mogen, daar kreeg ik een formulier, dat ik niet wachtend in de rij mocht invullen, maar op een tafeltje ergens anders, om me na voltooiing weer achter in de rij om in de rij om in de rij te mogen aan te mogen sluiten. Aan het eind van de eerste rij werd het kaf van het koren gescheiden door een oranje en een groene rij, en je raad al in welke rij ik mocht. Na een half uurtje Oranje rij had ik dan eindelijk een nummertje. Nu zou het helemaal goed komen! Ik zag het kamertje met computers waar de 'written exam' afgenomen werd en 3 van de 5 computer waren onbezet, dus dat beloofde een korte zit te worden.

4 uur later, al uren zonder rantsoen, koffie maar wel met een ontzettend volle blaas die ik niet durfde te legen, want ik zou ieder moment aan de beurt kunnen zijn, was ik dan eindelijk aan de beurt.
De man die mijn gegevens intypte had de costumer care cursus de dag ervoor met vlag en wimpel gehaald en om de zin benadrukte hij nog even dat zijn enige doel in het leven was om mij aan een rijbewijs te helpen, waarna zijn ogen fluks richtig borsthoogte afdwaalde.
Het leek me verstandig hem zijn gang te laten gaan, aangezien ik een forse typefout in mijn achternaam zag op de 'denial letter' en ik een nieuwe tocht naar de Social Security Administration niet zag zitten. En toen kwam er een kink in de kabel, die oranje aap had het Homeland Security systeem zo overbelast dat een standaard check die voorheen slechts een paar seconden duurde, nu opeens een kwestie van 3 weken was geworden.

En zo kon ik onverrichterzake weer naar huis, wachten op een brief.

Na een luttele drie weken slapen naast de brievenbus kwam dan eindelijk de brief dat ik geen crimineel/terrorist/genocidepleger ben en dat ik gewapend met die brief weer naar de RDW mocht togen om dan nu echt de test te gaan doen.
Ik was alles dat ik geleerd had inmiddels natuurlijk allang weer vergeten, dus na een ochtendje blokken (het allerallerergste vinden ze hier dragracen, zuipen/bellen/sms'en, allemaal beroerd, maar lang niet zo erg als dragracen, dat je het weet), was ik helemaal klaar voor de test.

Vol optimisme reed ik dit keer direct naar de Target (spreek uit; Tahgèt) en ik mocht dit keer zelfs het formulier overslaan (maar moest nog wel in de rij om in de rij om in de rij te mogen), en mocht toen in de groene rij. Dit beloofde wat!
Na slechts 2 uur was ik al aan de beurt, ik was ditmaal een stuk beter voorbereid, dus mijn proviand was zelfs nog niet eens op en toen was het moment al daar.
Om te slagen moet je 18 vragen goed hebben, mag je er maximaal 5 fout hebben en mag je een onbeperkt aantal vragen overslaan als je ze niet weet. Pardon? Ik heb voor de zekerheid gevraagd of ik het wel goed gehoord had, maar het is echt zo. Als een vraag te moeilijk voor je is, zoals bijvoorbeeld de vraag; wat is de meest veilige manier om te rijden met alcohol
A) Drink een kop koffie voor je achter het stuur kruipt
B) Drink niet meer dan 1 drankje per uur
C) Eet een stevige maaltijd bij je glaasje wijn
D) drink helemaal niet
dan kun je die gewoon overslaan tot er een makkelijkere vraag voorbij komt.

Het spande erom, maar ik heb het gehaald!

Dan nog een paar pro-tips!

- Neem een douche voor je naar de RMV gaat, beetje deo kan ook geen kwaad.
- Als je besluit je favoriete religieuze boek mee te nemen en daar in te gaan lezen, doe dit dan niet al     te nerveus.
- Stel je gaat een echtelijke twist uitvechten terwijl je allebei al zo'n 3 uur aan het wachten bent totdat     je eindelijk de test kunt doen, doe dit dan niet op fluistertoon, de mensen om je heen zitten hier ook     al uren en kunnen wel een verzetje gebruiken, gewoon op normaal volume graag en bij voorkeur in     het Engels zodat iedereen het kan volgen.
- Je had het druk gister en heb je favoriete telenovella gemist, overkomt iedereen, je zit toch te               wachten, dus je kijkt de highlights terug op youtube, doe dit bij voorkeur wel zodat je medemens er     geen last van heeft.

Ik mag nu op voor de road test, maar de agenda daarvoor was vol tot augustus, dus to be continued... 

Consulaat

We hebben een nieuw visum, helemaal leuk en na wat gerommel zelfs een die langer dan een dag geldig is (typefoutje van het administratieve wonder die onze visumaanvraag verwerkte en dat we bij de gratie gods zelfs kosteloos recht mochten zetten).
Zo'n visum dien je in een ander land dan Amerika op te halen bij een Amerikaans consulaat waarbij ze met klem aanraden dit in het land van herkomst te doen, omdat het nogal een puinhoop is op die consulaten, er een kans is dat ze alles kwijtraken en je dus niet kunt reizen en je voor eeeeeeuwig (of tot het paspoort een paar maanden later weer opduikt) in het land waar je je paspoort hebt afgegeven moet blijven zonder huis/werk/wifi wachtwoord/voldoende vermaak voor de kinderen.

Je kunt natuurlijk niet zomaar het consulaat binnenlopen, daar is een afspraak voor nodig en ook die afspraak krijg je niet zomaar, daar heb je een nummer voor nodig en dat nummer krijg je uiteraard ook niet zomaar, daar moet je eerst een afgrijselijk lange vragenlijst voor invullen.

Ze weten dat dit een afgrijselijk lange vragenlijst is, want aan het begin wordt je aangeraden het dossier-nummer maar even op te schrijven, want waarschijnlijk ergens halverwege zie je het leven helemaal niet meer zitten. De vragenlijst verteld je dat de vrouw waarvan je je hele leven dacht dat het je moeder was, je moeder niet is, eist dat je al je voorgaande bezoeken naar Amerika opschrijft inclusief data en de duur van die bezoeken, vraagt je of je echt geen genocide hebt gepleegd, hoe het met je witwas parktijken staat, of je ooit een oorlogsmisdadiger achter de bank hebt verstopt, en dan is de wijn ook nog eens op, het enige dat je hierdoor heen had kunnen slepen. 

Ik stuur snel man een sms die toch maar doelloos over straat doolt op zoek naar een taxi (want hij heeft geen uber app nodig) dat hij zich vooral niet zonder wijn mag presenteren terwijl de vragenlijst me na de eerste 10 minuten verteld dat ik al 20 minuten bezig ben en als ik niet snel op 'OK' druk, ik een time-out krijg. Ik wil natuurlijk helemaal niet in de strafhoek, dus ik druk snel op 'OK', maar het kwaad is al geschiedt en ik word eruit geknikkerd. Gelukkig had ik (na het voor de zeshonderdste keer gegoogled te hebben hoe toch ook alweer) een screenshot gemaakt van mijn dossier-nummer en na een paar minuten kan ik weer verder. Na drie time-outs ben ik dan eindelijk bij het einde gekomen en mag ik een pasfoto uploaden, en die heb ik natuurlijk niet. Wel heb ik inmiddels wijn, dus dat verzacht de boel.

De volgende dag gaan de mannen en ik naar de plaatselijke drogist waar een intens ongeïnteresseerd meisje foto's van ons maakt waarbij (niet meer zo kleine) Beer bij iedere nieuwe poging nog net een stukje maniakaler kijkt (ik hoop maar dat je het antwoord op die genocide-vraag geloven), Konijn er met zijn bijna 6 jaar een tikkie levensmoe uitziet en ik ook nogal uitgeblust. Eigenlijk precies zoals je er op je visum uit zou willen zien.

Ik moet nog een beetje moed verzamelen voor de vragenlijsten van de jongens, maar dan hebben we bijna een afspraak, eerst voor de zekerheid nog maar een flesje wijn in huis halen.  

Lockdown drill

Konijn zit nu al bijna een jaar op de lokale public school. Het besef is nu zo'n beetje wel gekomen dat dat hele schoolgebeuren toch wel een blijvend iets is, zijn juf is lief en hij heeft medestanders in zijn klas gevonden die de Burj Khalifa net zo'n gaaf gebouw vinden als hij (of het op zijn minst heel overtuigend weten te veinzen). Kortom het gaat best goed.
Op het nieuws gebeuren er voortdurend 'heule enge dingen', maar die zijn heel ver weg, in Florida bijvoorbeeld, of Texas, maar zoals gezegd, dat is heel ver weg. Totdat het tijd wordt voor een lockdown drill. Dan lijkt het opeens om de hoek.

Een lockdown drill is niet zoals een huis-tuin-en-keuken-evacuatie-oefening, dan is het zaak dat alle kinderen zo snel mogelijk en het liefst een beetje stil en ordelijk het gebouw verlaten, maar als het niet helemaal muisstil is, is er ook geen man overboord.

Een lockdown drill heeft maar een doel en dat is alle kinderen in leven te houden als er een 'active shooter' het schoolgebouw binnen dringt en besluit een beetje in het wilde weg (of nog erger, gericht) om zich heen te gaan schieten. Dit uiteraard bij voorkeur niet met een met buskruit herlaadbaar geweer waarvoor de Second Amendment in 1791 geschreven is, maar met een semi-automatisch geweer en misschien zelfs wel met een semi-automatisch geweer met bumpstock zodat de gefrustreerde mens 9 kogels per seconde af kan vuren. Niks leuks aan.

Tijdens een lockdown drill telt de juf snel of alle kinderen in de klas zijn en doet dan de deur van de klas op slot, de lichten gaan uit, de gordijnen dicht en de juf gaat samen met haar assistent en alle kleuters in de hoek het verst van de deur zitten. En dan komt het aller-moeilijkste gedeelte, 19 kleuters muisstil houden. Sinds Konijn en (niet meer zo) Kleine Beer een beetje fatsoenlijk kunnen praten is het mij nog nooit gelukt ze meer dan een seconde of 12 stil te krijgen, maar het schijnt dat kleuterschooljuffen daar allemaal wonderlijke tactieken voor hebben. Ik vermoed iets met stroomschokken en stevige conditionering. Tijdens de drill komt de politie langs om eens even goed aan alle klasdeuren te rammelen en daarna gaat iedereen weer over tot de orde van de dag.

En ik krijg er vluchtneigingen van, wil desnoods met mijn kinderen op mijn nek de oceaan over fietsen (want inmiddels heb ik een fiets, met fietsmandje en heel discutabel kinderzitje), dat ik mijn kind aan zoiets afgrijselijks bloot moet stellen omdat er een kleine groep mensen (vijf miljoen maar) hun 'right to defend themselves' niet tot het normale wil beperken, dat het mental health systeem zo slecht is dat mensen tot een punt kunnen komen waarbij ze denken dat basisschoolkinderen iets aandoen de oplossing is. Dat de wapenfabrikanten zo'n machtige lobby hebben dat ieder protest uiteindelijk toch doodvalt als het op politiek handelen aankomt. Kortom, het is een puinhoop.

Konijn denkt dat een lockdown drill is om te oefenen hoe te handelen als er een beer de school in komt. Ik geloof dat ik hem nog maar even in de waan laat.

Hoe zou die beer eruit zien?

Jarig!

We hebben de verjaardag van de (niet meer zo kleine) Beer achter de rug. Hij werd 4 en het werd tijd voor zijn eerste echte feestje. En aangezien hij hartje winter jarig is, zat een speeltuinfeestje er niet in. Je nodigt hier de hele klas uit en die komen dan ook allemaal, bij voorkeur vergezeld door grote getalen broertjes, zusjes en ouders. Die moeten allemaal vermaakt, wat te eten, te drinken en een stuk taart toe, dus niemand hier die er ook maar over peinst om dat thuis te doen. Als onderdeel van onze integratie hebben er ook maar een zak geld tegenaan gesmeten en het in een hysterische binnenspeeltuin gedaan. Eerst 3 kwartier op springkussens in hal 1, dan leidt de ‘referee’ de hele bups door naar hal 2 waar net andere springkussens staan. Daar nog even 3 kwartier springen (voordeel van al die aanwezige ouders is, is dat je alleen verantwoordelijk bent voor je eigen kinderen) en tegen de tijd dat al die peuters en kleuters rood aangelopen aan hij eerste meltdown beginnen, staat de pizza en een pakje sap klaar. Dat wordt allemaal fluks naar binnen geschoven, dan gaat het licht uit, wordt er gezongen, blaast de jarige jop kaarsjes uit en wordt er nog een stuk hele smerige taart, die voor mij onduidelijke redenen geel is, gegeten. En dan is het feest weer voorbij. Iedereen wordt hartelijk bedankt voor zijn of haar komst, die ander bedankt nog harder voor het geven van een feestje in een hysterische springhut tijdens snowmageddon light en krijgt van de ‘referee’ een goodiebag in de handen geschoven. Als iedereen vertrokken is, reken ik met mijn handen voor mijn ogen af en rijdt de ‘referee’ de trog met cadeaus voor ons naar de auto.

Thuis is de Beer de rest van de middag druk geweest met het uitpakken van de alle cadeaus en wij overwegen om een groot appartement te zoeken om al die cadeaus een plek te geven. Maar eerst nog een bedankje sturen, goddank helpt de uitnodigingswebsite me daar ook mee. 

Boston Children's Hospital

Onze kinderen doen hun bijnamen eer aan, waar het Konijn uiterst behoedzaam een klimrek test en vaker niet dan wel geschikt acht om in te klimmen, stort de Beer zich met ware doodsverachting in het avontuur, of van het klimrek.
Meestal pakt het best aardig uit en landt hij na een salto mortale soepel op de grond, en af en toe overschat hij zichzelf. Zo dacht hij afgelopen zomer dat hij kon vliegen en sprong van de bovenkant van een 3 meter hoge glijbaan, tijdens zijn vlucht dacht hij dat het een uitstekend idee was om plat op zijn voeten te landen, met een zielig voetje tot gevolg.
En aangezien de Beer dit soort capriolen nooit tijdens kantooruren uithaalt, konden we op een zonnige zondagmiddag naar de eerste hulp. Gelukkig telt Boston ongeveer 6000 ziekenhuizen en wonen we ook nog eens best dicht bij die 6000 ziekenhuizen die allemaal in dezelfde wijk liggen, en wat nog handiger is, is dat een van die 6000 ziekenhuizen een ziekenhuis speciaal voor kinderen is.
Een paar uur en een uitgebreide inschrijvingsprocedure later stonden we met een paar röntgenfoto's, een paar gele anti-slipsokken en gelukkig geen gebroken voet weer buiten.
Dit weekend besloot onze Beer de hardplastic lieveheersbeestjes wipkip bij de speeltuin een kopstoot te geven. Het beest was niet zo zacht als zijn voorkomen deed vermoeden met een flink bloedbad en een diepe snee in zijn lip tot gevolg.
Rick Ross klust blijkbaar bij als Uber chauffeur, dus die bracht ons met ronkende stem en ronkende motor met gezwinde spoed naar de eerste hulp van het Boston Children's Hospital. Dit keer stonden we al in het systeem, dus de intake was een fluitje van een cent en binnen de kortste keren konden we de klapdeuren door waar we door een klein legertje van artsen, verpleegkundigen, kindertherapeuten en hospitality managers gezien werden. Net toen de Beer het flink zat begon te worden kreeg hij een neusspray waar hij zo ongelofelijk stoned van werd dat de gemiddelde puber met zijn eerste lachkick er nog een puntje aan kon zuigen. Giechelend kreeg hij zijn hechtingen en met Armand in mijn kielzog kon ik weer naar huis.
Zo halverwege de rit naar huis draaide de gezellige trip van de Beer om in een wat kwaadaardiger variant, waarbij niemand zijn vriendje was, ik herhaal, ik was NIET zijn vriendje. En eenmaal thuis deed hij dappere pogingen tot lopen, maar de zwaartekracht was sterk en zijn hoofd topzwaar.
Uiteindelijk hebben we hem weten te temmen met een onbeperkte stroom youtube filmpjes waar schreeuwerig plastic speelgoed uitgepakt wordt, iets waar iedereen die goed stoned is direct door betoverd zou raken en nadat hij de Ipad voor de derde keer op zijn hoofd had laten vallen, mochten we die wegleggen en konden we eindelijk allemaal slapen.
Zoals beloofd kan de Beer zich niks van het hele hechten herinneren, maar is hij gelukkig wel helemaal in zijn nopjes met de dinosaurus die hij van de speltherapeute heeft gekregen. Behoedzamer is hij er niet op geworden, hij heeft zijn eerste sprongen van de leuning van de bank er alweer op zitten.

wat een feest

Je kent die man wel, waarschijnlijk is het je oom, of anders de achterbuurman. Het is in ieder geval zeker geen vriend van je, maar wel iemand die je altijd weer tegen komt op feestjes en door degene die het feestje geeft meer uit plichtsbesef dan door het hebben van een warme vriendschap met de oom of achterbuurman is uitgenodigd. Hij heeft vaak maar één biertje nodig om zijn niet bijster verheven en kortzichtige 'oplossingen' om de wereld van de ophanden zijnde ondergang te redden en het duurt niet lang of 'Wilders zegt wel rake dingen' (nee, dat doet hij niet). Je glas raakt opeens bijzonder snel leeg en zo kun je aan je oom dan wel achterbuurman ontsnappen en in het allerergste geval komt ook dit feestje tot een einde en ben je alsnog verlost van de huiskamerpopulist.

Stel je nu voor dat die man nogal vermogend is en ook nog eens politieke ambities heeft, dat al zijn mede-populisten van mening zijn dat hij 'rake dingen' zegt en dat het kiessysteem nogal eigenaardig is waardoor slechts 27% van een kiesgerechtigde bevolking voor een overwinning kan zorgen.
Ik leef nu een week in een land waar die man, waar je nog niet eens een biertje mee wil drinken, aan de macht is, en ik ben moe. Ik wil naar huis, weg van dit feestje, of eigenlijk, ik wil helemaal niet weg van dit feestje, ik zou niets liever willen dan blijven. Ik zou willen dat die oom stopt met kortzichtige nare dingen in mijn oor te schreeuwen terwijl ik aan de andere kant van de kamer allemaal leuke kleurrijke mensen geanimeerde gesprekken zie voeren. Ik zou willen dat hij stopt met mij en mijn mede-visumhouders de toegang tot de huiskamer te ontzeggen, dat hij stopt met als een bezetene kortzichtige maatregelen door te voeren die het feestje en haar feestgangers ontzettend veel geld gaan kosten, maar verder niks op zal leveren.
Gelukkig komen de feestgangers in grote getale in opstand en en laten ze al deze rare maatregelen die het feestje voor iedereen verpesten niet zomaar over hun kant gaan, dus ik ben bereid nog even te blijven. Ik kijk het nog even aan, misschien wordt het feestje later op de avond weer leuk, als de oom dan wel achterbuurman al dan niet met geweld de deur is gewezen.

Gelukkig zijn mijn kinderen nog te jong om dit soort feestjes bij te mogen wonen en leven zij nog even in een wereld waar het wel een feestje is, waar de kinderen op hun feestje uit alle windstreken van de wereld komen, waar je beste vriendje half Peruaans, een kwart Nederlands en een kwart Amerikaans is en je andere vriendje half Duits, half Indiaas en dat dat allemaal geen klap uitmaakt, zolang je maar van lego houdt. 

De oranje revolutie

Is dat even een verassing, en niet van de 'goh wat leuk, een weekendje weg, dat zag ik niet aankomen' soort. Maar meer van de o mijn god, hoe kan dit nou, alles en iedereen was er van overtuigt dat er een eerste vrouwelijke president zou komen. En ik snap het nog steeds niet helemaal, want wie zijn die mensen in godsnaam.
Ik ken helemaal geen Trump stemmers, niemand van mijn ecologisch linksdraaiende lesbische buurtgenoten heeft een stem op de oranje wervelwind overwogen, niemand op de twee schoolpleinen waar ik peuter en kleuter bijna dagelijks achterlaat vindt een stem voor hem een goed idee, geen van de collega's van Man aan de universiteit heeft er zelfs ook maar een serieuze gedachte aan gewijd en geen enkele journalist die voor onze krant de NY Times schrijft dacht dat het een goed idee was om de nucleaire code aan de vastgoed magnaat te geven.
En daar gaat het geloof ik een beetje mis, ik leef in een elitair links bolwerk, lees een kritische krant (de NY Times heeft zich voor Clinton uitgesproken, het kiezen van partij hebben ze slechts 4 keer eerder in hun geschiedenis gedaan), heb linksdraaiende lesbische buurtgenoten, heb etentjes met academici uit alle hoeken van de wereld en een kind op een privé-school (vooruit, een pre-school en die bestaan er alleen maar in privé variant, maar toch, een privé-school).
Ik heb het niet zwaar, ik wil niet graag mijn baan in de kolenmijnen terug, ik snap (dacht ik dus) prima hoe de wereld om mij heen werkt, kom maandelijks goed uit en heb een zorgverzekering.
Ik zou nog een prius kunnen gaan rijden, maar heel veel verder dan wat ik nu al van zijn electoraat afsta kan bijna niet.
En dus gaan ik en alle linksdraaiende lesbiënnes, internationale academici, NY Times lezers een onzekere tijd tegemoet. Met in zowel het Huis als het Senaat een republikeinse meerderheid, heeft de man met een vos op zijn hoofd zo goed als vrij baan.
Dus zeg maar dag tegen Obamacare, abortus (en Planned Parenthood, die inderdaad abortussen uitvoeren, maar zich voornamelijk sterk maken voor seksuele voorlichting, borstkankeronderzoek, baarmoederhalskanker, je weet wel van die niet zo belangrijke vrouwenkwaaltjes), handelsverdragen, klimaattoppen en uitstootbeperking (want, hé dat was een complot-theorie van China, weet je nog), verdraagzaamheid en vast nog wat andere duveltjes die nu nog braaf in hun doosje zitten.

Nou zeg, is het helemaal geen leuk stukje geworden.
Klein positief puntje dan, we krijgen nog een jongen, hoef ik gelukkig straks niet mijn dochter uit te leggen waarom ze toch altijd net een stukje minder zal zijn dan haar broers ondanks veel meer inzet, maar moet ik me enkel toeleggen op het opvoeden van een aansprekende toekomstige president, want dat kan dan weer wel (als Amerika nog bestaat tegen die tijd natuurlijk).