Daar ben ik inmiddels best wel soepel in geworden en die monsters van mij ook. Omdat retourtickets veel goedkoper zijn dan enkele tickets, kopen we altijd retourtjes, dit heeft na een emigratie tot gevolg dat we altijd een ticket over hebben. En omdat we een beetje knieperds zijn, is het dan ook nog een ticket met een vaste reisdatum. Dit doe ik een beetje op goed geluk en meestal komt die datum dan wel redelijk uit. Onze voorraad hagelslag en appelstroop naderde zijn einde, dus het was sowieso wel tijd voor een bezoek aan Nederland.
Man had zich zoals het een brave post-doc betaamt in zijn werk begraven en ging niet mee, dus ik vloog met peuter en kleuter.
Als het op vliegen aankomt, heb ik geen enkele principes, het is doffe ellende voor alle betrokken partijen, dus het is vooral zaak het leed zoveel mogelijk te verzachten. Dit gaat het best met lekker ongezond eten en cadeaus (had ik al gezegd dat ik geen principes heb?).
Te beginnen met frites op het vliegveld voor vertrek, dan nog een sloot koffie voor mij om vervolgens toe te zijn aan cadeau nummer 1, en het blijft zeker niet bij één cadeau. De avond voor vertrek heb ik tot diep in de nacht hot wheels auto's ingepakt, voor elk kind 5 en om het uitpakken zoveel mogelijk uit te rekken (en mijn belabberde inpak kwaliteiten te verbloemen) met extra veel plakband.
Een kwartier nadat de eerste auto is uitgepakt, is het tijd voor een tweede auto, en dat is voldoende om medepassagiers tegen hun tenen te rijden tot het tijd is om te boarden.
De flight attendants zijn ook niet gek, dus die laten je met dat gespuis als een van de eerste het vliegtuig ingaan, zodat je ruim de tijd hebt je preek over medemenslijkheid en 'inside voices' te houden tegen dovemansoren, een nieuw cadeau richting je kinderen te werpen en zelf smachtend naar dat boek in je tas te kijken, wetend dat je er toch geen bladzijde uit zult lezen.
Dan is het tijd om 34 keer de gordels opnieuw vast te maken ('ja liefie, klikt inderdaad hartstikke makkelijk open, doe nu maar weer dicht, wacht ik help je wel even, alweer'), en hop we kunnen de lucht in. Goed en wel in de lucht is het tijd voor de laatste auto (huh, dat waren er nog maar 4 per kind, je had er toch 5 per kind ingepakt? Jahaa, maar die vijfde is voor hysterische noodgevallen, nooit al je kruid in een keer verschieten.) Maar niet gevreesd, dan is het tijd voor de pièce de résistance, ieder een eigen scherm, met daarop spelletjes, filmpjes en boeken (maar wie wil nou een boek lezen op een tablet als je digitale varkentjes scheetgeluiden kan laten maken).
Een ruim aantal uur na de normale bedtijd lukt het over het algemeen om ze ervan te overtuigen dat een dutje best lekker kan zijn en dan, serene rust (of iets dat daar op lijkt met slapende benen, te weinig beenruimte en een volle blaas). Uiteraard ga ik dan alsnog niet dat boek lezen, maar een of andere ontzettende low brow film kijken en vergeet zelf ook een dutje te doen zodat de jetlag wat minder is, maar enkele uren naar zoet slapen kindjes kijken is ook wat waard.
Man had zich zoals het een brave post-doc betaamt in zijn werk begraven en ging niet mee, dus ik vloog met peuter en kleuter.
Als het op vliegen aankomt, heb ik geen enkele principes, het is doffe ellende voor alle betrokken partijen, dus het is vooral zaak het leed zoveel mogelijk te verzachten. Dit gaat het best met lekker ongezond eten en cadeaus (had ik al gezegd dat ik geen principes heb?).
Te beginnen met frites op het vliegveld voor vertrek, dan nog een sloot koffie voor mij om vervolgens toe te zijn aan cadeau nummer 1, en het blijft zeker niet bij één cadeau. De avond voor vertrek heb ik tot diep in de nacht hot wheels auto's ingepakt, voor elk kind 5 en om het uitpakken zoveel mogelijk uit te rekken (en mijn belabberde inpak kwaliteiten te verbloemen) met extra veel plakband.
Een kwartier nadat de eerste auto is uitgepakt, is het tijd voor een tweede auto, en dat is voldoende om medepassagiers tegen hun tenen te rijden tot het tijd is om te boarden.
De flight attendants zijn ook niet gek, dus die laten je met dat gespuis als een van de eerste het vliegtuig ingaan, zodat je ruim de tijd hebt je preek over medemenslijkheid en 'inside voices' te houden tegen dovemansoren, een nieuw cadeau richting je kinderen te werpen en zelf smachtend naar dat boek in je tas te kijken, wetend dat je er toch geen bladzijde uit zult lezen.
Dan is het tijd om 34 keer de gordels opnieuw vast te maken ('ja liefie, klikt inderdaad hartstikke makkelijk open, doe nu maar weer dicht, wacht ik help je wel even, alweer'), en hop we kunnen de lucht in. Goed en wel in de lucht is het tijd voor de laatste auto (huh, dat waren er nog maar 4 per kind, je had er toch 5 per kind ingepakt? Jahaa, maar die vijfde is voor hysterische noodgevallen, nooit al je kruid in een keer verschieten.) Maar niet gevreesd, dan is het tijd voor de pièce de résistance, ieder een eigen scherm, met daarop spelletjes, filmpjes en boeken (maar wie wil nou een boek lezen op een tablet als je digitale varkentjes scheetgeluiden kan laten maken).
Een ruim aantal uur na de normale bedtijd lukt het over het algemeen om ze ervan te overtuigen dat een dutje best lekker kan zijn en dan, serene rust (of iets dat daar op lijkt met slapende benen, te weinig beenruimte en een volle blaas). Uiteraard ga ik dan alsnog niet dat boek lezen, maar een of andere ontzettende low brow film kijken en vergeet zelf ook een dutje te doen zodat de jetlag wat minder is, maar enkele uren naar zoet slapen kindjes kijken is ook wat waard.
