Het licht in de paskamer

Daar stond ik gister in en het was een matige ervaring. 

Het zat zo, de laatste bh's waren een klein jaartje na de geboorte van baby B gekocht en slechts met z'n tweeën, dus veelvuldig gedragen. De zwarte (jaja, heel behouden, maar dat doe je als je maar 2 bh's hebt) begon het leven te laten en wilde mij meesleuren in zijn kielzog door me van het leven te beroven door middel van bh-beugel door hart. Tijd dus voor nieuwe bh's en waar die beter te vinden dan bij het hysterische Victiora's Secret (het geheim van Victoria is trouwens dat alles push-up is). 

De spiegel was groot, het licht heel erg fel en ik was omringd door foto's van gebruinde meisjes die op z'n hoogst 21 waren, duidelijk nog nooit een kind hadden gebaard, laat staan 2, en om die reden dan ook zeeën van tijd hadden voor zonnebanken en buikspieroefeningen. 

Het hielp ook nog eens niet dat de eerste bh veel te klein was, mijn riem iets te strak zat en ik klaarblijkelijk geen tijd heb voor zonnebanken en/of buikspieroefeningen (dat laatste is meer te wijten aan geen zin dan aan geen tijd). 

Kort gezegd; Paniek! Over een luttele drie maanden word ik aan een Italiaans strand verwacht door een stel hyper-fanatieke mensen, van het kaliber 'een halve marathon achter de kiezen voor het ontbijt' (sorry mam, maar ik vind douchen voor het ontbijt al een prestatie). 

Dus ik heb vanavond iets heel raars gedaan, ik heb een rondje gehold, wel zes nummers lang en daarna was ik zelfs nog zo fanatiek dat ik sit-ups heb gedaan (wel 45, VIJF-EN-VEERTIG, in drie delen dat wel). En waar ik stiekem een beetje op hoopte is niet gebeurd, het zit er nog steeds. Dus ik vrees dat ik nog en rondje zal moeten rennen en nog meer sit-ups zal moeten doen. En mocht dat allemaal mislukken dan heb ik tegen die tijd in ieder geval een prachtig gladde huid dankzij de in diezelfde paniek aangeschafte body-scrub van Kiehls (die heel convenient direct tegenover de Victoria's Secret zat). Gelukkig ben ik behept met goede genen, dus er is nog hoop.  

Oehoe, waar was ik nou?

Bij Nero's, koffie drinken.  Goed, dat was de korte uitleg, dan nu de meer uitgebreide versie.
Toen we naar het beloofde land verhuisden, dachten we dat we met het inkomen van de Man ruim rond zouden komen, dat er geld over zou blijven voor een sport, een oppas, regelmatige datenights en kasten vol nieuwe kleren (vooruit, dat laatste dacht alleen ik). Eenmaal hier, onze koffers uitgepakt, een autoverzekering afgesloten en voor een schrikbarend bedrag een schrikbarend klein tasje boodschappen gedaan, kwamen we erachter dat dat niet het geval was. Onze visum-voorwaarden verbieden het mij te werken, dus meer geld maken zit er niet in.

Nu hebben we gelukkig twee ontzettend leuke kinderen die er bovendien enorm op gebrand zijn zichzelf en elkaar van het leven te beroven, dus vervelen zat er niet in, maar van mijn plan om een klein imperium op te zetten terwijl de kinderen vrolijk in matching matrozenpakjes achter hun nanny aan huppelden kwam zo ook niks terecht.
Nu moest ik mijn imperium opbouwen zoals alle andere vrouwen die al dan niet vrijwillig huisvrouw zijn, in de avonduren, tijdens Sesamstraat en langs de rand van de zandbak.

Gelukkig beseft de Man ook dat ik veel leuker ben als ik iets kan maken (tenzij het kinderen betreft, dan word ik minstens 9 maanden een heel stuk minder leuk), dus waar mogelijk legt Man onze monsters in bed en dan vlucht ik naar de dichtstbijzijnde koffiezaak, Nero's dus. Daar krijg je bij een kop koffie 3 uur 'gratis' internet en dat is net voldoende om aan mijn website en de brei- en haakpatronen die ik de afgelopen tijd ontworpen heb te werken. Want dat is wat ik maak, patronen voor alles wat absoluut nodig is (zoals een theemuts) of wat minder noodzakelijk zoals een babydeken of een shawl. Het staat nog in de kinderschoenen en zo zonder loepzuiver zingende nanny gaat het niet heel snel, maar ik hoop het nog heel lang en veel te kunnen doen. Dus allemaal fluks naar mijn website, want niemand wil leven zonder theemuts, en al helemaal zonder zo'n mooie theemuts als ik ontworpen heb.
www.snobbycrafter.com

Politiek! (Ik vermoed deel 1, echt, zoveel frustratie).

Als je dacht dat ik mijn handen ga branden aan een allerhande ingewikkelde politieke statements heb je het mooi mis. Ik woon veel te kort in dit land om alle nuances te snappen, maar ik kan natuurlijk altijd een poging doen.

Ik ben natuurlijk niet helemaal bleu, ook voor de grote oversteek wist ik al wel dat het behoorlijk spectaculair is. De gemiddelde Nederlander zou hier democraat zijn, maar nu is er Bernie. Een outdoorsy socialist met vlassig haar, rosacea en een afgrijselijk New Yorks accent. Zeker voor Nederlanders klinkt het allemaal ontzettend logisch wat hij zegt, maar dan wel voor de al behoorlijk linkse Nederlander. Hillary vertegenwoordigt het establishment, en  doet het erg goed. Maar waarom zou ik in godsnaam over de democraten praten, want hoewel het wat eigenaardig klinkt een socialist en een vrouw die serieus kans maken om president van de Verenigde Staten te worden, de republikeinen zijn nog vele malen spectaculairder.

Omdat het ons nog steeds een raadsel is welke zenders in ons pakket zitten, zappen we voor de zekerheid heen en weer tussen CNN, Fox (voor het stupide vermaak van the (O'Reilly) Factor) en HBO en zo krijgen we redelijk wat republikeinse debatten mee. Want daar zijn er een heleboel van. De angry white men in de US zijn volledig de weg kwijt (temeer ook omdat ze steeds meer in de minderheid raken, aangezien de minority majority sinds 2015 een feit is) en dat heeft tot resultaat een nogal eclectische groep republikeinse kandidaten. Zoals overal ter wereld, zijn ook hier de mensen de geijkte politici zat (what else is new), en dat heeft tot resultaat dat Trump nog steeds mee doet en sterker nog, volgens de peilingen ook nog eens de meest populaire is. De beste man weet met zijn meest serieuze duckface (en vos op zijn hoofd) te verkondigen dat hij een muur gaat laten bouwen tussen de US en Mexico en dat de Mexicanen dat gaan doen en betalen. Hij wil dat moslims die in Amerika wonen zich kenbaar maken met een duidelijk zichtbaar symbool (en dan heb ik het niet over de hoofddoek) aan hun omgeving, daarnaast mogen er tot nader order geen moslims het land meer in, moeten families van terroristen (dat zijn dus de vrouwen en kinderen) gemarteld mogen worden om zo terroristen af te schrikken. Hij wordt door zijn aanhangers gelauwerd omdat hij hun taal spreekt, zegt waar het op staat en van hun is.

Maar als je te intellectuele vermogen van een doperwt hebt, moet je helemaal niet willen dat een van jezelf president wordt.

Het klinkt zo fijn, iemand die je ongenuanceerde onderbuikgevoelens begrijpt en net zo lekker lomp als jezelf zou doen verwoord, maar het is een rampzalig idee, catastrofaal zelfs.

Je moet een president willen waarvan je het idee hebt dat je er niet aan kunt tippen, met zelfbeheersing, een enorme schat aan kennis.

En iedereen met een IQ boven de 80 dacht dat de hilbillies wel tot inkeer zouden komen, maar het tegendeel blijkt waar en erger nog, het betreft niet alleen hilbillies, door het hele land wint Trump stemmen tijdens de primairies en hij lijkt niet te stoppen. Het is beangstigend en spectaculair om te volgen en het laatste woord is hier zeker nog niet over gesproken...

Medicijn reclames

Waar Nederland misschien een beetje een stoffig integer land is wat betreft medicatie en je huisarts (ha, alleen al het idee dat je hier naar de huisarts zou gaan, gewoon lekker direct naar de eerste hulp met je verkoudheid), je eerst nog een weekje door laat reutelen en je pas als je een beetje grijs begint te zien wat antibiotica voorschrijft, word je hier in een bad van nogal heftige medicijnen gedompeld.

Zo is het blijkbaar een pluspunt dat er in een 'over the counter' product de maximale hoeveelheid werkzame stof zit, het komt op mij over dat een ietsiepietsie meer schadelijk zou zijn, dus dat dit misschien ook al niet het allerbeste idee is, maar hier geldt het als een absolute aanprijzing.

Maar het wordt pas echt een feest bij de serieuze medicijnen, die waarvoor je nog een receptje van je dokter nodig hebt. Al die medicijnen moeten aan de man gebracht worden, en daarvoor wordt een heel blik mensen die overduidelijk diabetes/hartfalen/iets anders hebben, maar dankzij het betreffende medicijn gelukkig helemaal geen last meer hebben van hun pijnscheuten in hun voeten door de diabetes/hart/iets anders waarvan ik niet voor mogelijk had gehouden dat je er last van zou kunnen hebben. Dit verkondigen ze allemaal zeer oprecht in een tv-reclame met een fijn zomers filter.
Het grote verschil (naast dat er in Nederland naar mijn weten geen reclames voor medicijnen, en dan bedoel ik het serieuzere werk, niet de neusspray, op tv zijn), zit hem in het feit dat ze in diezelfde reclames verplicht zijn om de bijwerkingen te vermelden.
Je ziet dus eerst een man of vrouw van middelbare leeftijd, die overduidelijk pijn heeft aan voet/hart/iets anders en na het gebruik van het medicijn enorm oppiept. Klinkt goed zou je denken, ik hol zo gauw mijn voet/hart/iets anders het toelaat naar mijn dokter (raden ze je ook ten zeerste aan trouwens), maar de bijwerkingen zijn vreselijk.
Depressie en suïcidale gedachten zijn standaard, het is ook vrijwel altijd levensgevaarlijk om het betreffende medicijn te nemen als je tuberculose hebt (en ik maar denken dat dat gewoon fijn in het interbellum gebleven was), op een of andere manier mag je ook nooit meer grapefruitsap drinken want dat heeft helemaal catastrofale gevolgen, hoewel die gevolgen vreemd genoeg net weer niet gespecificeerd worden. Autorijden is totdat je goed ingeregeld bent uit den boze, want je bent volstrekt onbetrouwbaar geworden door het medicijn, en ik kan je vertellen dat hier leven zonder auto niet makkelijk is, ik geloof dat ik iets aan voet/hart/iets anders zou verkiezen boven niet meer mogen autorijden.
De medicijnen die het euvel met je voet zeggen op te lossen, zijn weer slecht voor je hart en leiden onherroepelijk tot een hartaanval, die voor het hart zijn weer slecht voor je voeten en die voor iets anders zijn volstrekt onvoorspelbaar.
De lijst met bijwerkingen is meestal twee keer zo lang als de aanprijzing van het medicijn, ondanks de versneld afgespeelde stem en jaagt me iedere keer weer de stuipen op het lijf.
Ik hoop dus met heel mijn (gezonde) hart dat ik niks aan mijn voeten/hart/iets anders krijg en medicijnloos door het leven kan blijven gaan, want nooit meer grapefruitsap drinken, dat gaat hem echt niet worden.