Met de bus

Omdat Barreltje er met enige onregelmatige regelmaat mee ophoudt en dan in retraite moet bij Greg (die van de garage) en het Konijn toch echt naar school moet, gaan we met dezelfde onregelmatige regelmaat met de bus.
De bus is voor arme mensen die ervoor gekozen hebben niet mee te doen aan de American Dream (ja, dat schrijf je met hoofdletters) en het daarom dus ook verdienen met de bus te gaan. Daar word je, heel begrijpelijk, bijzonder knorrig van en weinig hulpvaardig. Alle vriendelijkheid en behulpzaamheid die de meeste mensen hier eigen is, (op een drafje voor me uit om een deur, waar diegene zelf niet doorheen hoeft, voor me open te houden omdat ik een kinderwagen duw, is niet ongebruikelijk), verdwijnt bij het betreden van de bus. In de bus dien je bij voorkeur;
- in je eentje twee plekken bezet te houden, dit geldt zeker tijdens de spits
- minder validen te laten staan
- als je op het inklapbare bankje zit waar ik mijn kinderwagen met kind kwijt kan, me te negeren
- als ik daardoor noodgedwongen de weg versper me zachtjes fluisterend uit te schelden
- als ik de bus wil weer verlaten, niet voor me aan de kant te gaan, wel zuchten
- angry birds/candy crush (saga)/farmville iets anders irritants met geluid (hard) aan te spelen
- die ruzie die je gister begonnen bent uitvechten, hierbij gebruik je om het geheel meer kracht bij te   zetten, de speakerstand van je telefoon, dan kun je namelijk naar je telefoon schreeuwen en iedereen weet dat degene die het hardst schreeuwt, gelijk heeft.

Daarnaast zijn er dingen die meer voorbereiding vergen, zo is de regelmatige busgebruiker aan te raden zware chag te roken, liefst vlak voor je bus ingaat en alvast een nieuw chaggie te rollen voordat je de bus verlaat, zodat je lekker naar verse rook ruikt bij je volgende busrit.
Niet al te vaak te douchen, een week voor je geplande busrit is ideaal, mocht je nog een zweterig sprintje moeten trekken om die bus te halen, helemaal goed. Dit waarschijnlijk om het bemachtigen van 2 plaatsen een grotere kans van slagen te geven.

Knarsetandend onderga ik de rit, gelaten zie ik onze tweede bus wegrijden (want een busrit is geen echte busrit als er niet minstens twee verschillende bussen bij betrokken zijn) en uiteraard vind het Konijn een ritje met de bus het meest spannende wat hem kan overkomen en vraagt regelmatig hoopvol wanneer Barreltje het weer begeeft en slaapt de Kleine Beer nergens zo lekker als in de bus. 
Ik ben een snob, maar gelukkig is een kinderhand snel gevuld.

Autorijden

Dat is dus razend spannend hier. Hoe mensen hier hun rijbewijs hebben gekregen is me een raadsel (serieus, ik moet een Massachusettes rijbewijs en heb geen idee hoe dit voor elkaar te krijgen). Wat ik wel weet is dat ze niet net zoals ik een klein fortuin aan een meneer hebben gegeven om iedere week eindeloos rondjes op rotondes te rijden in Amsterdam-West om honderden euro's verder af te mogen rijden. Deze mensen hebben vermoedelijk zaterdagochtend na een bijzonder korte nacht nog wat naar alcohol stinkend een rondje over een (verlaten) parkeerterrein gereden en hebben toen hun rijbewijs gekregen.
En gek genoeg zie je dat toch terug in hun rijstijl. De maximale snelheid is slechts een suggestie, om een beetje mee te rijden met het verkeer rijd je minstens 10 mijl te hard. Doe je dat niet dan word je zowel links als recht ingehaald (ook als er maar 2 banen zijn). Doe je er langer dan een kwart-seconde over om op te trekken bij een stoplicht, dan begint gelijk de hele rij achter je te toeteren. Weg-belijning is optioneel en dit maakt vooral rotondes (ook wel circles of death), die op een of andere manier altijd twee-baans zijn, bijzonder spannend. Ondanks dat ik niet geloof sla ik eerst 6 keer een kruisje, herhaal mijn mantra 12 keer ('ik wil niet dood, ik moet nog boodschappen doen'), adem keer diep in, negeer het getoeter achter me en stort mij op de rotonde. Meestal kom ik er zonder bijna-aanrijdingen weer af, niet altijd.
Uiteraard geldt het recht van de sterkste en met Barreltje trek ik toch een beetje aan het kortste eind. Alle auto's om mij heen zijn of suv's of pick-ups, die zijn allemaal een stuk groter en hoger dan Barreltje, dus het enige dat ik zie zijn velgen. Je zou je kunnen afvragen waar de politie is, daar is het antwoord simpel, die heeft je net rechts ingehaald (en nee, geen sirene).
Iedereen zit zoveel in die doos op wielen dat het als ademen is geworden en ook nog eens ademen in een automaat, dus je hebt altijd een hand vrij voor allerhande belangrijke zaken. Zoals bijvoorbeeld bellen, sigaretjes roken (waar is die aansteker nou, misschien op de achterbank, of anders eens onder mijn stoel kijken), je make-up bijwerken, of alvast die memo's van je werk even doornemen.
Ik ben dus blij met mijn fonkelnieuwe remmen, 4 wielen (rijdt zoveel beter dan 3 wielen) en niet-lekkende benzinetank, en voel me na iedere succesvol overleefde rit toch een klein beetje een heuse coureur. broemmmmmbrrrrroooooeeeemmmmmmmmmbroemmmm.

Date Night

We zijn al goed op weg in ons integratie-proces en hebben zowaar een oppas opgeduikeld. Voor mensen met kinderen die er op gebrand zijn zichzelf van het leven te beroven (dit duurt tot, naar ik aanneem, ongeveer 23 jaar, maar zou ook later kunnen zijn), is een oppas een kostbaar goed.
Omdat het Konijn een 16e deel een joods konijn is, naar de joodse school gaat en daardoor automatisch lid is van de synagoge (en wij dus ook), had ik nauw contact met de voorzitter van de welcoming comittee van de synagoge.
En de oppas op wonderlijke wijze ook, en zo geschiedde.
Sophie werd door haar vader gebracht, die net zo min geïnteresseerd was in religie als wij, en ook nog eens jaren in Wassenaar gewoond had, dus zijn eerste woord na 'aangenaam' was 'gezellig'.

Haar vader keurde ons waardig genoeg om bij op te passen en accepteerde Uber als middel om Sophie thuis te krijgen ook nog eens goed. Dus voor onze kinderen roet in het eten konden gooien slopen wij slinks het huis uit.
Eerst een ridicuul vol glas prosecco bij de sportsbar (want dat is uiteraard de enige soort bar), en toen door naar het restaurant waar we een reservering hadden.
Fantastische mosselen voor, tong met pulpo als hoofd en als dessert natuurlijk kaas.
En daar ging het mis, het dessert heette al eufemistisch 'the perfect cheese', en dat kan natuurlijk alleen maar een teleurstelling zijn. Een kaas uit Vermont, die duidelijk geen schimmel hoorde te hebben, maar toch echt een vlekje schimmel had.
Subtiel wees ik de serveerster op het euvel en behulpzaam als Amerikanen zijn vloog zij naar haar baas. Haar baas vloog weer naar de chef, die volgens ieder zichzelf respecterend chef-recept kantoor hield in een open keuken, zijn sous-chef flink van jetje gaf om die ongeoorloofde schimmel. Ze kreeg de schimmel nog net niet in haar neus gewreven, maar het spuug van zijn venijn zat al op haar wangen en de kaas werd in de prullenbak gesmeten.
Wij kregen twee nieuwe kazen, 2 glazen heerlijke wijn van het huis en duizendmaal excuses.
Dit gaf ons goddank ruimte om eindelijk eens een fatsoenlijke fooi te geven, dus zo geschiede.
Bij thuiskomst rook de Kleine Beer uiteraard dat wij de straat in liepen en dus die was samen met Sophie ontvangstcomité.  Volgende week weer!

Samenslapen

In die drie koffer die we meenamen naar Boston zaten geen meubels, om dezelfde reden dat ik geen kookboeken mee heb genomen, ik wissel graag meerdere keren per week van kleding.
Nadat we een appartement hadden weten te vinden in de geitenwollensokkenwijk (maar dan voor lesbische yuppen met enorme inkomens waardoor ze blijkbaar liquide genoeg zijn om alleen maar biologisch dynamisch boodschappen te doen), was het tijd om dat appartement in te richten.
Bedden leken ons wel prettig, een bank en een paar boekenkasten die er op het plaatje al wat treurig uitzagen en na ze in elkaar gedraaid te hebben nog treuriger waren dan we vermoedden.
Ik slaap graag diagonaal, dus een groot bed leek me fijn, we gingen voor een kingsize.
Man trok zich met Ikea draaidingetje en het kluspakket terug in de slaapkamer en na een kwartiertje (vooruit, een uur flink vloekend) klussen stond het bed met de Man er hikkend van lachen op.
Ik bleek het allergrootste bed ooit besteld te hebben, ongetwijfeld zeer geschikt voor Amerikanen die dagelijks koken uit 'Taste of Home' (en ook daadwerkelijk alles opeten), maar Man en ik zijn elkaar 's nachts kwijt.
Maar niet gevreesd, de Kleine Beer vind het vreselijk zielig voor ons dat er zo'n ruimte tussen de Man en mij is ontstaan en offert zich vrijwel iedere nacht op om die leemte te vullen. Na een uur of 2 verkwikkende slaap voor ons besluit de Kleine Beer dat het genoeg is geweest met die afstand en roept om mama (nooit om papa, waarom roepen kinderen nooit om papa).
Aangezien wij beiden zeer luie mensen zijn en ik het vertik om 's nachts meer dan een keer op en neer te lopen, vis ik de Kleine Beer uit zijn ledikant en kieper hem bij ons in bed.
De Beer is alleen een nogal onconventionele slaper, de bovenkant van de Beer draait aan haar (bij voorkeur dat van iemand anders) en de onderkant schopt. Het haar van de Man bevalt niet dus, ik krijg kale plekken en de Man blauwe. Gelukkig schijnt het allemaal vreselijk goed te zijn voor de hechting, de algehele ontwikkeling van het kind en hoeveel jongens van 18 willen nou nog bij hun moeder in bed slapen. Geen een toch? Toch?
En tot die tijd knuffelen we fijn nachtelijk met onze Beer. 

Taste of Home

Omdat we met slechts drie koffers naar Boston zijn verhuisd en ik zo nu en dan graag schone kleren aantrek, was er geen ruimte in die drie koffers voor kookboeken. Omdat ik veel uit kookboeken kook, de pasta tomatensaus me de neus uitkwam en er ongeveer 3450056 verschillende kooktijdschriften te koop zijn in de supermarkt en deze allemaal bij de kassa uitgestald staan waar je heel Amerikaans niks hoeft te doen (iemand laadt de boodschappen voor je uit, en een tweede laadt alles weer voor je in en als je in gezelschap van kinderen bent (of oud, vermoed ik), zetten ze het zelfs in je auto), heb ik de gok gewaagd en degene mee naar huis genomen die er het meest kneuterig uitzag, Taste of Home.

Taste of Home bevat enkel lezersrecepten, bij ieder recept staat een foto van bedenker van het recept. En alle inzenders lijken wat gemeen te hebben, ze lijken allemaal sterk op oerang oetans. Net als bij de gezellige roodharige aap, hebben ze allemaal nog een heleboel gezicht om hun gezicht over.

En naar de recepten kijkend denk ik dat ik wel weet hoe dat komt. Ik vermoed sterk dat ze niet allemaal hun meest calorierijke recept hebben ingestuurd, maar eerder dat ze allemaal good old fashioned Amerikaans koken.
Dus iedere keer als we ons een beetje magertjes voelen, sla ik mijn favoriete tijdschrift open, ga naar de supermarkt waar ik, mocht ik er zelf ooit als een oerang oetan uit gaan zien in een scootmobiel met boodschappenkar kan stappen om voor een recept voor 4 personen ongeveer een halve kilo geshredde mozzerella, een heleboel vlees, en nog wat andere dingen waar een normaal gezin ongeveer een week van eet, maar volgens de familie Oerang Oetan een gezin van 4 slechts 1 avond van kan eten. Dit bereid ik vervolgens in mijn reusachtige Amerikaanse keuken waar ik zelfs als ik in een oerang oetan verander nog vrijelijk zou kunnen bewegen en kieper vervolgens 3/4 in de vriezer. Van de rest eten we met z'n vieren ons buikje rond, de gezichten ook een beetje.

helpdesk

Alrighty, soms raak je een creditcard kwijt, wellicht hebben de peuters winkeltje gespeeld toen ik met mijn ogen knipperde, misschien in de supermarkt uit mijn portemonnee gevallen. Kan gebeuren, alrighty. En hoewel je vrijwel alles online kunt regelen, kan dat natuurlijk net niet, alrighty. Je kunt dan zelf naar de bank gaan, maar daar hebben ze natuurlijk geen tijd voor je, je kunt wel een afspraak maken voor over 3 weken om 7 uur 's ochtends op zaterdag (jazeker, op zaterdag), maar de kans is dan groot dan Manuel die je al drie keer hiervoor van het kastje naar de muur heeft gestuurd (om 7 uur 's ochtends op zaterdag) dat nog een keer doet, dus bellen is de beste optie.
En bellen met instanties is iets dat je hier te allen tijde moet zien te voorkomen, de wachttijden zijn of 3 uur (serieus, ik overdrijf nu niet eens), of nog veel erger je wordt met Ashley doorverbonden, die eigenlijk helemaal geen Ashley heet, maar Prisha en in een sloppenwijk ergens rond Bangalore woont. 'Ashley' heeft een (korte) cursus Amerikaanse cultuur gehad, inclusief populaire taal en zegt aan het eind van iedere zin 'alrighty'. Daarnaast heeft 'Ashley' een draaiboek, iets waarvan ze absoluut niet af mag wijken, behalve dus dat frivole 'alrighty'. Omdat het draaiboek net niet helemaal lekker aansluit op je hulpvraag, loopt het gesprek met 'Ashley' nogal stroef, dat 'Ashley' een nogal zwaar Indiaas accent heeft helpt ook niet bepaald mee.
Nu benader ik telefoontjes naar helpdesks hetzelfde als samen klussen met de Man (voor de zekerheid van de voren alvast bloedchagrijnig worden, om zeker te zijn van een geslaagde uitkomst), dus de 'Ashleys' in de wereld en ik kunnen het nooit goed vinden, alrighty.
Om ervoor te zorgen dat 'Ashley' geen fout maakt, is het draaiboek zo ingericht dat ik ongeveer 40 keer dezelfde vraag moet beantwoorden, 87 moet bevestigen dat ik echt een nieuwe kaart wil en vraagt ze me 15 keer waar ik woon (Boston, Boston? ja Boston, heeft 'Ashley' nog nooit van gehoord).

Maar 'Ashley' is eigenlijk de prijs. Om bij 'Ashley' te komen, moet je namelijk al zeer volhardend zijn, je moet eerst door een telefonisch hindernisparcours. Een automatische dame vraagt je allerhande onlogische vragen, waar je binnen een halve seconde antwoord op moet geven. Daaruit trekt ze dan de verkeerde conclusie (ik; 'credit card is lost, need replacement', automatische dame; 'I understand you would like to open a new bank account, I will transfer you to one of our representatives').
Bij de meeste bedrijven werkt de truc om wijselijk je mond te houden, ze denken dan dat je een beetje simpel bent en krijgt dan eerst een algemene 'Ashley' aan de lijn die je vervolgens doorverbind met de meer specifieke 'Ashley', maar daar trappen ze bij Bank of America in niet, dus als je niets zegt, wordt de verbinding verbroken en moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Aaaaaargggghhh, alrighty!

Barrel lekt

Ze lekte een klein beetje als ik net getankt had, maar dat schijnen meer oudere vrouwen te doen, niet iets waar ik me heel erg zorgen over maakte. Ik begon zelfs wat vertrouwen te krijgen in de kleine slettebak, ze had al geruime tijd niemand meer aan haar laten zitten, startte iedere ochtend trouw en door de idioot lage benzineprijzen was ik zelfs in de veronderstelling dat ze best zuinig reed.

Alleen die incontinentie dus, een beetje is nog wel te doen, maar na een half uurtje file rijden richting de school van het Konijn zag ik dat ik een spoor benzine achter me aan had. Dus fluks het Konijn zijn klasje in geslingerd en toen mijn goede vriend Greg van de garage gebeld. Ik spreek Greg meer (veel meer) dan me lief is en we hebben inmiddels een band ontwikkeld. Greg is mijn baken in het roerige integratie-proces. Waar ik vol enthousiasme de ernst van situaties telkens compleet onderschat, weet Greg me met zangerige stem de realiteit onder ogen te laten zien (zo blijken remmen essentieel te zijn bij het autorijden en rijd het ook een stuk comfortabeler met 4 in plaats van 3 wielen). Ik stelde Greg er vrolijk van op de hoogte dat er een flinke plas benzine onder de auto lag en dat ik zo zijn kant op zou komen zodat hij het euvel voor me kon verhelpen.
Met paniek in zijn stem vertelde Greg me dat hij me even in de wacht ging zetten en dat ik niet mocht rijden. Ik haalde de Kleine Beer toch maar weer uit de gordels (iets dat ik bij voorkeur zo min mogelijk doe, want zelfs kleine beertjes zijn sterk en zoals je van kleine beren kunt verwachten, houden ze er niet van om vastgesnoerd te worden). In de tussentijd had Greg blijkbaar een sleepauto gebeld en die was onderweg.

Een kwartiertje schoolplein gekeutel later kwam de sleepwagen, gereden door een gezellig nurkse opa die de hele weg naar de garage dappere pogingen heeft gedaan het koeterwaals van de Kleine Beer te doorgronden.
Ik had nog goede hoop dat er ergens een rubbertje poreus was of een slangetje niet meer helemaal lekker zat, maar helaas was het een heus gat in de tank.
Het gat zit wonderlijk genoeg aan de bovenkant van de tank, dus ik zou er natuurlijk voor kunnen kiezen nooit meer de tank helemaal vol te tanken en zo te hopen dat we het gat niet bereiken, maar volgens Greg was dit toch niet helemaal een lange-termijn oplossing.
En omdat Greg een echte Amerikaan is die bovendien ook nog eens graag film van Michael Bay kijkt (naar ik vermoed), was hij er zeer stellig in dat mijn auto onherroepelijk groots en meeslepend zou ontploffen als er iemand in een straal van een kilometer besloot een sigaretje aan te steken.
Dit kon ik de arme roker natuurlijk niet aandoen, dus nu krijgt Barrel toch maar een nieuwe tank.
Mocht je ons komende week zoeken, wij zijn met de bus.

Douche

Waar je overal ter wereld je eigen logisch verstand moet gebruiken bij vrijwel alles, is dat in de US voor je uit handen genomen. Alles in huis is zo ingericht dat je geen verwondingen op kunt lopen (en je je landlord daarvoor aansprakelijk kunt stellen). Zo wil onze douche absoluut niet dat we ons per ongeluk zouden branden in de ochtend aan een loeihete douche met ons slaperige hoofd.

Dit heeft tot gevolg dat we nu al meer dan 3 maanden bijzonder lauw douchen, iets dat nog wel te doen is als het buiten 20 graden is, wat het tot 2 weken geleden ook was. Maar nu snowmaggedon op handen is, wil ik 's ochtends graag warm douchen en Man die onder de douche al zijn levensoverpeinzingen doet komt tot steeds lauwere overpeinzingen.
Omdat ik laatst onze landlord al op kosten had gejaagd door te rommelen met de killswitch van dat andere levensgevaarlijke apparaat, de vaatwasser, leek het me verstandig dit zelf op te lossen. Tijd om het heft in eigen hand te nemen dus. Gewapend met de Ikea klusdoos  en een handleiding waarvan ik vermoedde dat het de juiste was, ben ik de doucheknop te lijf gegaan.
Gelukkig was ik niet alleen, allerhande Amerikaanse klushelden hebben zich in het verleden genoodzaakt gevoeld om hun klusheldenschap op film vast te leggen en dat vervolgens de wereld in de katapulteren.
De klushelden zagen er allemaal een beetje hetzelfde uit, slechtzittende spijkerbroek, polo en zeer comfortabele witte gympen (een beetje zoals de Amerikanen op vakantie in Rome die je van verre herkent aan hun tour guide met lange stok met nummer en niet te onderdrukken behoefte om in geordende lange rijen te staan, maar dan 10 jaar jonger). Een nog veel belangrijker punt dat ze allemaal gemeen hadden, was dat de film pas begon nadat ze de doucheknop er al afgehaald hadden. En dat was nou juist het punt waar ik al helemaal spaak liep. Na een uur youtuben bleek dat we helemaal geen Deltaknop hadden die je er, naar ik aannam, zo afwipte (want anders laat je dat wel zien in je klusfilm, lijkt me), maar een American Standard.
Die American Standard bleek er hele andere standaarden op na te houden. Er zat namelijk ergens een schroefje verstopt achter een piepklein pieletje dat op het eerste gezicht (zeker het hele eerste uur) onderdeel leek te zijn van de doucheknop. Hier kwam ik uiteraard pas achter nadat ik de rest van de douche had weten te ontmantelen.
Vanaf dat moment was het peanuts, een ander pieletje een stukje draaien, alle andere pieletjes weer op hun plek en het voelde inderdaad wat warmer (hoewel dat natuurlijk ook mijn verbeelding kan zijn).
Morgenochtend de vuurdoop, hopelijk niet al te vurig, maar toch zeker niet zo lauw als het de afgelopen maanden geweest.

Medical check

De school van het Konijn heeft als voorwaarde dat alle kinderen gevaccineerd zijn (kan ik nog inkomen) en een uitgebreide medical check inclusief bloedanalyse (lijkt me wat overdreven). Gelukkig heeft de universiteit van de Man een goed medisch centrum, al na twee maanden konden we er terecht, dat de afspraak einde van de dag was, nam ik dus maar voor lief.
We moesten op tijd zijn zodat ik ongeveer 30 A4'tjes met vragen in kon vullen (naast de 10 pagina's tellende vragenlijst die ik thuis al in had gevuld). In die tijd hebben beide peuters ongeveer 34567 tekeningen gemaakt, toen het papier op was, zijn ze overgegaan op het tafelblad.

Toen het tafelblad vol was, was het gelukkig tijd voor de afspraak en had ik bijna al het papierwerk af. Het Konijn reageert bij medische zaken zoals je van een konijn kan verwachten, dus die zat braaf verstijft op de bank. Maakt het wel zo makkelijk bij bloeddruk meten, daarna ging het snel bergafwaarts. Bij het oren testen bleek hij 'wax' in zijn oor te hebben, iets dat Amerikaanse kinderen blijkbaar niet hebben. Dat leverde doorverwijzing nummer 1 op, een gezellig bezoekje aan het childrens hospital voor een speelse (en vooral uitgebreide met ongetwijfeld honderden formulieren gelardeerde) gehoortest. Toen volgde de ogentest, tegen die tijd was het Konijn nog bijzonder weinig coöperatief en werd me gevraagd of hij altijd zo defiant was. (Nee, dat bewaart hij altijd voor speciale gelegenheden). Na een half uur hadden we er uit weten te persen dat er een square, circle, house with roof en een hart op de kaartjes stond (en kwam ik er gelijk bij toeval achter dat hij toch echt dingen oppikt op die school).

En toen mochten we eindelijk dan de arts zien. Sinds wanneer hij zo hoestte, sinds ik hem in de auto verteld heb dat we naar de dokter gingen. En of ik hem wel insmeerde met olie iedere avond, nee, ik ben niet zo'n fan van Turks worstelen met mijn peuter. En dat hij toch wel erg mager was, ja waren de Man en ik ook vroeger. Hmmmm, eet hij wel 5 stuks groente per dag? Nnnnjaaaaa, want alle peuters eten dolgraag 5 stuks groente per dag, vooral spruitjes, zeker die van mij. En na dit eigenaardige gesprek waarbij ik me zorgwekkend zorgeloos voelde, had ik opeens een glutenallergie aan mijn (of eigenlijk zijn) broek. De moeder aller mode-intoleranties.
Ik heb dus maar snel mijn halfdove (dat verklaart wel waarom hij zo slecht luistert) darmplooiloze kind mee naar huis genomen, en hem een extra groot bord pasta met extra veel gluten en extra weinig groente gegeven.