Even een belangrijk zijspoor. Mandarijntjes.
Ik heb potveresnollekes al meer dan een jaar geen fatsoenlijk mandarijntje gehad, gewoon zo'n gezellig sint Maarten ding, makkelijk te pellen, friszuur, pitloos, in zo'n oranje netje die als kind perfect op je hoofd past zodat je eruit ziet als een afwasser (don't ask), niks ingewikkelds.
Dacht ik ten minste, want blijkbaar is dat heeeeel erg moeilijk. Of de mandarijntjes hier zijn ergens tussen 1928 en en het einde van de Vietnam oorlog geplukt en in afwachting van de ontknoping van de koude oorlog voor de zekerheid in een koeling gelegd, vergeten, deze herfst bij toeval weer gevonden en prompt naar de winkels gedistribueerd. Of ze zijn goddank wel dit jaar geplukt, maar hebben als enig stukje fruit in 'the best country on Gods green earth' (niet mijn woorden) de genetische manipulatie boot gemist en is volstrekt onpelbaar en bevat zon 26 miljoen pitten (per partje wel te verstaan). Peuter is dol op mandarijntjes dus ik sta nu iedere dag als een soort halvegare de mandarijnen partjes die natuurlijk ook niet gewoon fatsoenlijk van elkaar los komen van die 26 miljoen pitten te ontdoen, terwijl peuter hyper van de opwinding om wat komen gaat, naast me staat de klapwieken.
En dan heb ik ook nog een hele doos gekocht, dus voorlopig sta ik nog wel even pitten uit te zuigen (allemachtig wat klinkt dat smerig zeg).
