We hadden de verplichte medical check zodat het Konijn naar school kon blijven gaan min of meer doorstaan. Hij bleek geen gluten-allergie te hebben, slechts een licht ijzer-tekort en dus 'wax' in zijn oren. Omdat Amerikaanse kindjes blijkbaar geen 'wax' in hun oren hebben, doorstaan de meeste Amerikaanse peuters de gehoortest. Kinderen van nuchtere (lees; luie) Nederlandse ouders hebben wel 'wax' en daar snapt het gehoortest-apparaat helemaal niks van. Na drie keer testen rolde er een automatische doorverwijzing naar the Boston Children's Hospital uit. Niks aan te doen, het systeem had gesproken.
Ik maakte niet al te veel zorgen, het Konijn doorstond iedere keer met vlag en wimpel de ijsjes-test (fluisterend vanaf een afstandje vragen of hij een ijsje wil), dus ik had niet al te veel haast met de afspraak. Ongeveer 2 maanden na de eerste medical check was het eindelijk tijd voor onze afspraak en uiteraard net tijdens de tweede sneeuwstorm. De eerste keer dat ik Bostonians zag rijden die zich aan het snelheidslimiet hielden, lichten hoefden nog steeds niet aan, waarom zou je (in een sneeuwstorm met je grijze of witte auto) en afstand houden is ook voor watjes.
Na een niet zo snelle, maar toch spannende rit bereikten we het ziekenhuis en kon het Konijn een serieuze gehoortest doen. Het Konijn deed zijn 'ik ben zeer onder de indruk van medisch personeel, dus doe braaf wat ze van me vragen' routine en bleek prima te horen, dus ik dacht dat we ons snel weer met Barreltje in de sneeuw konden storten.
Maar zo makkelijk kwamen we er niet vanaf.
Dit bleek een zaak die serieus genomen werd, dus naast de verpleegkundigen die de test afnemen, moesten we ook nog de arts en de arts in opleiding zien. Dat was allemaal strak gepland, maar door die sneeuw was alles in de soep gelopen en moesten we drie kwartier wachten.
Nu vind ik vooral mijn eigen kinderen heel erg leuk en die van anderen (die van vrienden en familie uitgezonderd) een stuk minder leuk. Ik vind ze het minst leuk als die kinderen waar ik geen enkele binding mee heb, een telefoon met you-tube in hun kleine handjes geschoven krijgen met een veel te vrolijk kinderliedje op repeat met het volume vol aan. Na een luttele 3 kwartier 'twinkle twinkle, little star', mochten we eindelijk dokter nummer 1 en 2 zien. Beide waren het gelukkig met me eens, dat dit voor alle partijen betrokken een totale verspilling van onze tijd was en fluks konden we het pand weer verlaten en ons in de sneeuwstorm storten.
Het Konijn luistert nog steeds matig, maar nu weet ik in ieder geval zeker dat het niet aan zijn oren ligt.
Ik maakte niet al te veel zorgen, het Konijn doorstond iedere keer met vlag en wimpel de ijsjes-test (fluisterend vanaf een afstandje vragen of hij een ijsje wil), dus ik had niet al te veel haast met de afspraak. Ongeveer 2 maanden na de eerste medical check was het eindelijk tijd voor onze afspraak en uiteraard net tijdens de tweede sneeuwstorm. De eerste keer dat ik Bostonians zag rijden die zich aan het snelheidslimiet hielden, lichten hoefden nog steeds niet aan, waarom zou je (in een sneeuwstorm met je grijze of witte auto) en afstand houden is ook voor watjes.
Na een niet zo snelle, maar toch spannende rit bereikten we het ziekenhuis en kon het Konijn een serieuze gehoortest doen. Het Konijn deed zijn 'ik ben zeer onder de indruk van medisch personeel, dus doe braaf wat ze van me vragen' routine en bleek prima te horen, dus ik dacht dat we ons snel weer met Barreltje in de sneeuw konden storten.
Maar zo makkelijk kwamen we er niet vanaf.
Dit bleek een zaak die serieus genomen werd, dus naast de verpleegkundigen die de test afnemen, moesten we ook nog de arts en de arts in opleiding zien. Dat was allemaal strak gepland, maar door die sneeuw was alles in de soep gelopen en moesten we drie kwartier wachten.
Nu vind ik vooral mijn eigen kinderen heel erg leuk en die van anderen (die van vrienden en familie uitgezonderd) een stuk minder leuk. Ik vind ze het minst leuk als die kinderen waar ik geen enkele binding mee heb, een telefoon met you-tube in hun kleine handjes geschoven krijgen met een veel te vrolijk kinderliedje op repeat met het volume vol aan. Na een luttele 3 kwartier 'twinkle twinkle, little star', mochten we eindelijk dokter nummer 1 en 2 zien. Beide waren het gelukkig met me eens, dat dit voor alle partijen betrokken een totale verspilling van onze tijd was en fluks konden we het pand weer verlaten en ons in de sneeuwstorm storten.
Het Konijn luistert nog steeds matig, maar nu weet ik in ieder geval zeker dat het niet aan zijn oren ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten