Dat ging een stuk minder soepel. Tijdens onze Europese reis moest nog even een ticket voor de terugreis gekocht worden, want zoals inmiddels wel duidelijk moet zijn, dingen grondig voorbereiden is voor watjes.
Dus na rondje internet met het strandzand nog in mijn oren kwam ik erachter dat de tickets toch echt niet goedkoper gingen worden als ik nog een dagje zou wachten, ben ik toch maar gezwicht voor Icelandair, 2 keer ruimbagage per persoon in plaats van de gebruikelijke 1 en mét layover op Reykjavik. Een positief mens ziet dat zelfs als een goede gelegenheid om de monsters even een rondje over het vliegveld te laten rennen en ze zo helemaal zen de tweede vlucht in te laten gaan. Voor de goede orde, ik ben geen positief mens, wel een met een budget.
Goed, tickets dus geboekt, het hele idee van een layover met twee draakjes diep weggestopt en verder vakantie gevoerd.
Tot de dag des onheils. De ochtend van vertrek kreeg ik 6 tickets toegemaild in plaats van 3, dat was geen goed teken. Ik besloot maar even te bellen met IJsland, maar mijn beltegoed was ontoereikend. ('hoho, wat zeg je me daar, bel-te-goed?" Jazekers, als een frisse puber had ik tijdens mijn Nederlands verblijf mijn heil gezocht in beltegoed om nog enigszins bereikbaar te zijn voor mijn matties (kom ik daarmee weg, matties?)) Dus op goed geluk naar het vliegveld. Daar aangekomen bleek het vliegtuig defect (ik geloof dat ik begin te begrijpen waarom Icelandair zoveel goedkoper was) en ze hadden wel een vervangend vliegtuig gestuurd, maar dat vliegtuig had 80 stoelen minder (ik begrijp het nog een stukje beter). Ik kon dus met een ander vlucht mee, alleen dan kon ik maar 3 van mijn 6 koffers meenemen óf even bijbetalen voor die overige 3 en daar kon ik dan vast later wel een online formuliertje voor vinden en dan zou ik het wel kunnen declareren, of niet.
En dat leek me bij uitstek een goed moment om eens flink emotioneel van leer te gaan, en toen opeens, zomaar, kon er een manager gebeld worden, konden alle koffers mee, kreeg ik mijn buggy terug tijdens de layover (hè jammer, nog steeds een layover) en hoefde ik niet helemaal met 2 kinderen, een buggy, 3 keer handbagage en 6 keer ruimbagage door customs en weer terug in anderhalf uur op Heathrow. En zelfs nog tijd voor koffie.
Niks aan het handje zou je zeggen, iedereen blij. Helaas dacht een man in een ontzettend roze t-shirt en een witte capri-broek daar anders over. Hij had het blijkbaar eens bekeken, even nagedacht en besloten dat zijn leven heul veul zwaarder was dan dat van mij (ik wist niet dat het een race was). Zijn vrouw was namelijk zwanger, en hoewel ik begrip heb voor alle mannen met irrationele zwangere vrouwen, lijkt me je frustratie botvieren op wildvreemden niet helemaal de juiste manier van ventileren.
Hem wel, dit leek hem blijkbaar bij uitstek het juiste moment om zijn didactische vaardigheden te testen voor zijn eigen baby er was en mij eens even goed de les te lezen over hoe je zoiets aan moet pakken. Ik nam namelijk zijn tijd in en daarom vond hij het een puik idee mij de vernieling in te trappen (let wel, met peuter op mijn rug in draagzak) en mijn moeder die beleefd vroeg wat er nou aan de hand was, haar hand er af te willen hakken.
Het dieprood van zijn woede kleurde bijzonder slecht bij zijn t-shirt en tijdens dit schouwspel probeerde zijn zwangere vrouw zich als een schildpad in haar zwangere buik terug te trekken. Ondertussen was mijn vader terug met hete koffie, haalde eens goed diep adem en vroeg ook nog eens wat er nou eigenlijk aan de hand was. En toen, heel gek, was er opeens niets meer aan de hand. Het Konijn kroop bibberend weer onder zijn gekregen Donald Duck vandaan, ik voelde de Kleine Beer op mijn rug weer wat ontspannen en we konden door met de check-in. Pfoei.
En toen nog de vlucht, mijn kinderen waren weer walgelijk voorbeeldig, chips bij de eerste vlucht, en bij de tweede vlucht hadden ze de grootste lol met over de stoelen klimmen om naar de wc te gaan, omdat familie Relax voor ons onmiddellijk na opstijgen hun stoelen zover mogelijk naar achter hadden geklapt, dat normaal zitten of uit je stoel komen onmogelijk was geworden. Toen nog even anderhalf uur taxiën overleefd en hops we waren weer thuis.
Binnenkort weer! (wacht, wat zeg ik nou, echt niet! Het komende jaar blijf ik mooi in Amerika, mochten jullie me zoeken..).
Dus na rondje internet met het strandzand nog in mijn oren kwam ik erachter dat de tickets toch echt niet goedkoper gingen worden als ik nog een dagje zou wachten, ben ik toch maar gezwicht voor Icelandair, 2 keer ruimbagage per persoon in plaats van de gebruikelijke 1 en mét layover op Reykjavik. Een positief mens ziet dat zelfs als een goede gelegenheid om de monsters even een rondje over het vliegveld te laten rennen en ze zo helemaal zen de tweede vlucht in te laten gaan. Voor de goede orde, ik ben geen positief mens, wel een met een budget.
Goed, tickets dus geboekt, het hele idee van een layover met twee draakjes diep weggestopt en verder vakantie gevoerd.
Tot de dag des onheils. De ochtend van vertrek kreeg ik 6 tickets toegemaild in plaats van 3, dat was geen goed teken. Ik besloot maar even te bellen met IJsland, maar mijn beltegoed was ontoereikend. ('hoho, wat zeg je me daar, bel-te-goed?" Jazekers, als een frisse puber had ik tijdens mijn Nederlands verblijf mijn heil gezocht in beltegoed om nog enigszins bereikbaar te zijn voor mijn matties (kom ik daarmee weg, matties?)) Dus op goed geluk naar het vliegveld. Daar aangekomen bleek het vliegtuig defect (ik geloof dat ik begin te begrijpen waarom Icelandair zoveel goedkoper was) en ze hadden wel een vervangend vliegtuig gestuurd, maar dat vliegtuig had 80 stoelen minder (ik begrijp het nog een stukje beter). Ik kon dus met een ander vlucht mee, alleen dan kon ik maar 3 van mijn 6 koffers meenemen óf even bijbetalen voor die overige 3 en daar kon ik dan vast later wel een online formuliertje voor vinden en dan zou ik het wel kunnen declareren, of niet.
En dat leek me bij uitstek een goed moment om eens flink emotioneel van leer te gaan, en toen opeens, zomaar, kon er een manager gebeld worden, konden alle koffers mee, kreeg ik mijn buggy terug tijdens de layover (hè jammer, nog steeds een layover) en hoefde ik niet helemaal met 2 kinderen, een buggy, 3 keer handbagage en 6 keer ruimbagage door customs en weer terug in anderhalf uur op Heathrow. En zelfs nog tijd voor koffie.
Niks aan het handje zou je zeggen, iedereen blij. Helaas dacht een man in een ontzettend roze t-shirt en een witte capri-broek daar anders over. Hij had het blijkbaar eens bekeken, even nagedacht en besloten dat zijn leven heul veul zwaarder was dan dat van mij (ik wist niet dat het een race was). Zijn vrouw was namelijk zwanger, en hoewel ik begrip heb voor alle mannen met irrationele zwangere vrouwen, lijkt me je frustratie botvieren op wildvreemden niet helemaal de juiste manier van ventileren.
Hem wel, dit leek hem blijkbaar bij uitstek het juiste moment om zijn didactische vaardigheden te testen voor zijn eigen baby er was en mij eens even goed de les te lezen over hoe je zoiets aan moet pakken. Ik nam namelijk zijn tijd in en daarom vond hij het een puik idee mij de vernieling in te trappen (let wel, met peuter op mijn rug in draagzak) en mijn moeder die beleefd vroeg wat er nou aan de hand was, haar hand er af te willen hakken.
Het dieprood van zijn woede kleurde bijzonder slecht bij zijn t-shirt en tijdens dit schouwspel probeerde zijn zwangere vrouw zich als een schildpad in haar zwangere buik terug te trekken. Ondertussen was mijn vader terug met hete koffie, haalde eens goed diep adem en vroeg ook nog eens wat er nou eigenlijk aan de hand was. En toen, heel gek, was er opeens niets meer aan de hand. Het Konijn kroop bibberend weer onder zijn gekregen Donald Duck vandaan, ik voelde de Kleine Beer op mijn rug weer wat ontspannen en we konden door met de check-in. Pfoei.
En toen nog de vlucht, mijn kinderen waren weer walgelijk voorbeeldig, chips bij de eerste vlucht, en bij de tweede vlucht hadden ze de grootste lol met over de stoelen klimmen om naar de wc te gaan, omdat familie Relax voor ons onmiddellijk na opstijgen hun stoelen zover mogelijk naar achter hadden geklapt, dat normaal zitten of uit je stoel komen onmogelijk was geworden. Toen nog even anderhalf uur taxiën overleefd en hops we waren weer thuis.
Binnenkort weer! (wacht, wat zeg ik nou, echt niet! Het komende jaar blijf ik mooi in Amerika, mochten jullie me zoeken..).
