Is dat even een verassing, en niet van de 'goh wat leuk, een weekendje weg, dat zag ik niet aankomen' soort. Maar meer van de o mijn god, hoe kan dit nou, alles en iedereen was er van overtuigt dat er een eerste vrouwelijke president zou komen. En ik snap het nog steeds niet helemaal, want wie zijn die mensen in godsnaam.
Ik ken helemaal geen Trump stemmers, niemand van mijn ecologisch linksdraaiende lesbische buurtgenoten heeft een stem op de oranje wervelwind overwogen, niemand op de twee schoolpleinen waar ik peuter en kleuter bijna dagelijks achterlaat vindt een stem voor hem een goed idee, geen van de collega's van Man aan de universiteit heeft er zelfs ook maar een serieuze gedachte aan gewijd en geen enkele journalist die voor onze krant de NY Times schrijft dacht dat het een goed idee was om de nucleaire code aan de vastgoed magnaat te geven.
En daar gaat het geloof ik een beetje mis, ik leef in een elitair links bolwerk, lees een kritische krant (de NY Times heeft zich voor Clinton uitgesproken, het kiezen van partij hebben ze slechts 4 keer eerder in hun geschiedenis gedaan), heb linksdraaiende lesbische buurtgenoten, heb etentjes met academici uit alle hoeken van de wereld en een kind op een privé-school (vooruit, een pre-school en die bestaan er alleen maar in privé variant, maar toch, een privé-school).
Ik heb het niet zwaar, ik wil niet graag mijn baan in de kolenmijnen terug, ik snap (dacht ik dus) prima hoe de wereld om mij heen werkt, kom maandelijks goed uit en heb een zorgverzekering.
Ik zou nog een prius kunnen gaan rijden, maar heel veel verder dan wat ik nu al van zijn electoraat afsta kan bijna niet.
En dus gaan ik en alle linksdraaiende lesbiënnes, internationale academici, NY Times lezers een onzekere tijd tegemoet. Met in zowel het Huis als het Senaat een republikeinse meerderheid, heeft de man met een vos op zijn hoofd zo goed als vrij baan.
Dus zeg maar dag tegen Obamacare, abortus (en Planned Parenthood, die inderdaad abortussen uitvoeren, maar zich voornamelijk sterk maken voor seksuele voorlichting, borstkankeronderzoek, baarmoederhalskanker, je weet wel van die niet zo belangrijke vrouwenkwaaltjes), handelsverdragen, klimaattoppen en uitstootbeperking (want, hé dat was een complot-theorie van China, weet je nog), verdraagzaamheid en vast nog wat andere duveltjes die nu nog braaf in hun doosje zitten.
Nou zeg, is het helemaal geen leuk stukje geworden.
Klein positief puntje dan, we krijgen nog een jongen, hoef ik gelukkig straks niet mijn dochter uit te leggen waarom ze toch altijd net een stukje minder zal zijn dan haar broers ondanks veel meer inzet, maar moet ik me enkel toeleggen op het opvoeden van een aansprekende toekomstige president, want dat kan dan weer wel (als Amerika nog bestaat tegen die tijd natuurlijk).
Ik ken helemaal geen Trump stemmers, niemand van mijn ecologisch linksdraaiende lesbische buurtgenoten heeft een stem op de oranje wervelwind overwogen, niemand op de twee schoolpleinen waar ik peuter en kleuter bijna dagelijks achterlaat vindt een stem voor hem een goed idee, geen van de collega's van Man aan de universiteit heeft er zelfs ook maar een serieuze gedachte aan gewijd en geen enkele journalist die voor onze krant de NY Times schrijft dacht dat het een goed idee was om de nucleaire code aan de vastgoed magnaat te geven.
En daar gaat het geloof ik een beetje mis, ik leef in een elitair links bolwerk, lees een kritische krant (de NY Times heeft zich voor Clinton uitgesproken, het kiezen van partij hebben ze slechts 4 keer eerder in hun geschiedenis gedaan), heb linksdraaiende lesbische buurtgenoten, heb etentjes met academici uit alle hoeken van de wereld en een kind op een privé-school (vooruit, een pre-school en die bestaan er alleen maar in privé variant, maar toch, een privé-school).
Ik heb het niet zwaar, ik wil niet graag mijn baan in de kolenmijnen terug, ik snap (dacht ik dus) prima hoe de wereld om mij heen werkt, kom maandelijks goed uit en heb een zorgverzekering.
Ik zou nog een prius kunnen gaan rijden, maar heel veel verder dan wat ik nu al van zijn electoraat afsta kan bijna niet.
En dus gaan ik en alle linksdraaiende lesbiënnes, internationale academici, NY Times lezers een onzekere tijd tegemoet. Met in zowel het Huis als het Senaat een republikeinse meerderheid, heeft de man met een vos op zijn hoofd zo goed als vrij baan.
Dus zeg maar dag tegen Obamacare, abortus (en Planned Parenthood, die inderdaad abortussen uitvoeren, maar zich voornamelijk sterk maken voor seksuele voorlichting, borstkankeronderzoek, baarmoederhalskanker, je weet wel van die niet zo belangrijke vrouwenkwaaltjes), handelsverdragen, klimaattoppen en uitstootbeperking (want, hé dat was een complot-theorie van China, weet je nog), verdraagzaamheid en vast nog wat andere duveltjes die nu nog braaf in hun doosje zitten.
Nou zeg, is het helemaal geen leuk stukje geworden.
Klein positief puntje dan, we krijgen nog een jongen, hoef ik gelukkig straks niet mijn dochter uit te leggen waarom ze toch altijd net een stukje minder zal zijn dan haar broers ondanks veel meer inzet, maar moet ik me enkel toeleggen op het opvoeden van een aansprekende toekomstige president, want dat kan dan weer wel (als Amerika nog bestaat tegen die tijd natuurlijk).
