Poes was er al ver voordat ik er was. Toen de Man nog een slonzige student was zorgde Poes ervoor dat de Man niet door muizen opgegeten werd. Poes was verder makkelijk in het onderhoud, met een duidelijk Mi-auw eiste hij eten en een schone bak. Daarna trok hij zich weer braaf terug op of onder bed.
Poes paste niet in een van de drie koffers die we meesleepten ons nieuwe bestaan in (go west!), dus Poes bleef in 'the old country' en zou te zijner tijd overkomen.
Ons leven hier kreeg vorm en een dak, de mini-mannen strooiden kwistig met etensresten (die gestage stroom import-hagelslag) en muizen kwamen van heinde en verre om te profiteren van deze hoorn des overvloed.
Ze bleken niet zindelijk, geen verantwoord wollen vrije school rompertje bleef zonder knaaggaten (en ook de wollen t-shirts en met vlijt zelf gebreide vestjes moesten er aan geloven), en waren ook nog eens heel erg brutaal. De maat was vol, tijd voor Poes om zijn intrede te doen.
Poes werd op het vliegtuig gezet en ik kon Poes ophalen bij afgelegen industrie-terrein 1. Dit klinkt heel erg makkelijk en dat was het uiteraard niet. Poes was inderdaad op afgelegen industrie-terrein 1, maar ik kreeg poes pas mee nadat ik een stempel had laten zetten op een document dat Poes mee had genomen uit Nederland. Logisch en vooral handig zou zijn geweest als dat een beetje in de buurt kon, maar dat moest toch echt bij afgelegen industrie-terrein 2 gebeuren, een ruim kwartier rijden van afgelegen industrie-terrein 1, met bovendien een route die langs een tolpoortje leidde, waar ik het astronomische bedrag van $3,50 moest betalen, gelukkig wel aan de meest vrolijke tolpoort-bediende ooit (en met zo'n baan lijkt iedere vorm van vrolijkheid me een zeldzaamheid). De stempel kwam met een hele berg aan dad-jokes (oh MIT, the Monterrey Institute of Tech, you must be very proud of your husband) en fluks konden het Konijn en ik weer richting afgelegen industrie-terrein 1.
Gelukkig had ik de juiste stempels gekregen en nog eens $50,- verder mocht Poes mee naar huis. Nog een keer langs de allervrolijkste tolpoortbediende ooit (bij het tweede bezoek was ik zelfs gepromoveerd tot 'princess', maar moest alsnog de $3,50 betalen).
Poes moest even wennen, pieste van de weeromstuit naast zijn fonkelnieuwe bak, maar ving en ontleedde wel braaf in zijn eerste Amerikaanse nacht een muis. En sindsdien is het rustig in huis, geen getrippel meer, ik kan beginnen alle gaten in al het kostbaar wollen goed te mazen zonder dat ik nog bang hoef te zijn dat er meer gaten bij komen en heb 's avonds als Poes uit zijn schuilplaats tevoorschijn komt (peuters en oude poezen zijn niet de allerbeste combinatie), komt hij fijn naast me zitten en kroelen we een beetje.
Mi-auw.
Poes paste niet in een van de drie koffers die we meesleepten ons nieuwe bestaan in (go west!), dus Poes bleef in 'the old country' en zou te zijner tijd overkomen.
Ons leven hier kreeg vorm en een dak, de mini-mannen strooiden kwistig met etensresten (die gestage stroom import-hagelslag) en muizen kwamen van heinde en verre om te profiteren van deze hoorn des overvloed.
Ze bleken niet zindelijk, geen verantwoord wollen vrije school rompertje bleef zonder knaaggaten (en ook de wollen t-shirts en met vlijt zelf gebreide vestjes moesten er aan geloven), en waren ook nog eens heel erg brutaal. De maat was vol, tijd voor Poes om zijn intrede te doen.
Poes werd op het vliegtuig gezet en ik kon Poes ophalen bij afgelegen industrie-terrein 1. Dit klinkt heel erg makkelijk en dat was het uiteraard niet. Poes was inderdaad op afgelegen industrie-terrein 1, maar ik kreeg poes pas mee nadat ik een stempel had laten zetten op een document dat Poes mee had genomen uit Nederland. Logisch en vooral handig zou zijn geweest als dat een beetje in de buurt kon, maar dat moest toch echt bij afgelegen industrie-terrein 2 gebeuren, een ruim kwartier rijden van afgelegen industrie-terrein 1, met bovendien een route die langs een tolpoortje leidde, waar ik het astronomische bedrag van $3,50 moest betalen, gelukkig wel aan de meest vrolijke tolpoort-bediende ooit (en met zo'n baan lijkt iedere vorm van vrolijkheid me een zeldzaamheid). De stempel kwam met een hele berg aan dad-jokes (oh MIT, the Monterrey Institute of Tech, you must be very proud of your husband) en fluks konden het Konijn en ik weer richting afgelegen industrie-terrein 1.
Gelukkig had ik de juiste stempels gekregen en nog eens $50,- verder mocht Poes mee naar huis. Nog een keer langs de allervrolijkste tolpoortbediende ooit (bij het tweede bezoek was ik zelfs gepromoveerd tot 'princess', maar moest alsnog de $3,50 betalen).
Poes moest even wennen, pieste van de weeromstuit naast zijn fonkelnieuwe bak, maar ving en ontleedde wel braaf in zijn eerste Amerikaanse nacht een muis. En sindsdien is het rustig in huis, geen getrippel meer, ik kan beginnen alle gaten in al het kostbaar wollen goed te mazen zonder dat ik nog bang hoef te zijn dat er meer gaten bij komen en heb 's avonds als Poes uit zijn schuilplaats tevoorschijn komt (peuters en oude poezen zijn niet de allerbeste combinatie), komt hij fijn naast me zitten en kroelen we een beetje.
Mi-auw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten