Een kind hebben is een serieuze zaak, dus naar de speeltuin gaan is ook een serieuze zaak. Er gelden regels. Zo is het de bedoeling dat je constant op ongeveer 30 centimeter afstand achter je kind aanloopt, ook als deze zich in het nogal kleine speelhuisje verstopt, ook als het de glijbaan afgaat.
De tweede regel is dat je duidelijk aan de wereld toont dat je moeder bent, dit doe je door middel van je uniform, ook wel je mommy gear. Je hebt een kind, daarmee heb je onomstotelijk bewezen dat je seks hebt gehad en godzijdank hoef je dat nu dus noooooit meer te doen. Om er voor te zorgen dat dat niet per ongeluk toch gebeurt, heb je je mommy gear.
Dat zijn comfortabele gymschoenen met gaten op onlogische plekken en het liefst in bruintinten, dan een slechtzittende spijkerbroek (bij voorkeur van je man gepikt tijdens je zwangerschap) of yogapants, maar dan wel de lubberende variant met daaronder zo'n 'ik heb opeens vier halve in plaats van 2 hele billen onderbroek'. Daarboven een fleecevest, liefst lila, lichtroze of turquoise, ongeacht of die kleur je staat of niet. En daar overheen een bodywarmer. Je haar heb je voor je ging slapen de vorige avond in een staart gedaan, en zit een beetje scheef, maar kan nog prima. Uiteraard heb je geen make-up op en als je een bril of lenzen hebt, dan draag je je bril. Die bril zit een beetje scheef, want je kind heeft een van de pootjes verbogen, maar dat doet er niet toe want je bent nu tenslotte een moeder en het was een creatieve uiting van je kind. Je hebt nog maar een doel in het leven en dat is ervoor te zorgen dat het je oogappeltje aan niets ontbreekt, ze zich nooit pijn zal doen en ze nooit haar mooie hoofdje hoeft te breken hoe ze nou in die zandbak komt als de rand even hoog is als ze zelf is.
En dan de derde regel, je kind snapt geen klap van wat het aan het doen is en behoeft verslaggeving, ook wel narrated play. Zo hoef je je als toddler nooit meer af te vragen wat je nou ook alweer aan het doen was, want je moeder beschrijft alles tot in detail. (O wow, Mckenzie, you're picking up a leaf, thats amazing!, good job!). Mocht je erover twijfelen of het misschien levensgevaarlijk is om van de glijbaan af te gaan, geen nood, je moeder loodst je erdoorheen (be careful!, be very careful, Mckenzie, be careful!).
En als laatste regel, alles is een 'learning opportunity, je wordt niet geduwd op de schommel voor je tot 3 geteld hebt en je dient alleen letter te boetseren in de zandbak.
Ik sla alles vanaf een bankje in de zon gade en voel af en toe een golf van schuldgevoel. Zou ik ook niet achter mijn kinderen aan moeten lopen? Het is alweer een week geleden dat ik ze heb geduwd op de schommel, ik weet eigenlijk niet eens waar ze zijn, ik vermoed nog steeds in de playground. En dan bedenk ik me godzijdank weer dat ik onbeperkt 4G heb, nog een paar emails moet versturen, foto's van obese katten op facebook wil bekijken, mijn koffie nog niet op is en ik zou lekker warm zit hier in het zonnetje met mijn fleecevest (donkergroen) en bodywarmer.
De tweede regel is dat je duidelijk aan de wereld toont dat je moeder bent, dit doe je door middel van je uniform, ook wel je mommy gear. Je hebt een kind, daarmee heb je onomstotelijk bewezen dat je seks hebt gehad en godzijdank hoef je dat nu dus noooooit meer te doen. Om er voor te zorgen dat dat niet per ongeluk toch gebeurt, heb je je mommy gear.
Dat zijn comfortabele gymschoenen met gaten op onlogische plekken en het liefst in bruintinten, dan een slechtzittende spijkerbroek (bij voorkeur van je man gepikt tijdens je zwangerschap) of yogapants, maar dan wel de lubberende variant met daaronder zo'n 'ik heb opeens vier halve in plaats van 2 hele billen onderbroek'. Daarboven een fleecevest, liefst lila, lichtroze of turquoise, ongeacht of die kleur je staat of niet. En daar overheen een bodywarmer. Je haar heb je voor je ging slapen de vorige avond in een staart gedaan, en zit een beetje scheef, maar kan nog prima. Uiteraard heb je geen make-up op en als je een bril of lenzen hebt, dan draag je je bril. Die bril zit een beetje scheef, want je kind heeft een van de pootjes verbogen, maar dat doet er niet toe want je bent nu tenslotte een moeder en het was een creatieve uiting van je kind. Je hebt nog maar een doel in het leven en dat is ervoor te zorgen dat het je oogappeltje aan niets ontbreekt, ze zich nooit pijn zal doen en ze nooit haar mooie hoofdje hoeft te breken hoe ze nou in die zandbak komt als de rand even hoog is als ze zelf is.
En dan de derde regel, je kind snapt geen klap van wat het aan het doen is en behoeft verslaggeving, ook wel narrated play. Zo hoef je je als toddler nooit meer af te vragen wat je nou ook alweer aan het doen was, want je moeder beschrijft alles tot in detail. (O wow, Mckenzie, you're picking up a leaf, thats amazing!, good job!). Mocht je erover twijfelen of het misschien levensgevaarlijk is om van de glijbaan af te gaan, geen nood, je moeder loodst je erdoorheen (be careful!, be very careful, Mckenzie, be careful!).
En als laatste regel, alles is een 'learning opportunity, je wordt niet geduwd op de schommel voor je tot 3 geteld hebt en je dient alleen letter te boetseren in de zandbak.
Ik sla alles vanaf een bankje in de zon gade en voel af en toe een golf van schuldgevoel. Zou ik ook niet achter mijn kinderen aan moeten lopen? Het is alweer een week geleden dat ik ze heb geduwd op de schommel, ik weet eigenlijk niet eens waar ze zijn, ik vermoed nog steeds in de playground. En dan bedenk ik me godzijdank weer dat ik onbeperkt 4G heb, nog een paar emails moet versturen, foto's van obese katten op facebook wil bekijken, mijn koffie nog niet op is en ik zou lekker warm zit hier in het zonnetje met mijn fleecevest (donkergroen) en bodywarmer.
