Onze kinderen doen hun bijnamen eer aan, waar het Konijn uiterst behoedzaam een klimrek test en vaker niet dan wel geschikt acht om in te klimmen, stort de Beer zich met ware doodsverachting in het avontuur, of van het klimrek.
Meestal pakt het best aardig uit en landt hij na een salto mortale soepel op de grond, en af en toe overschat hij zichzelf. Zo dacht hij afgelopen zomer dat hij kon vliegen en sprong van de bovenkant van een 3 meter hoge glijbaan, tijdens zijn vlucht dacht hij dat het een uitstekend idee was om plat op zijn voeten te landen, met een zielig voetje tot gevolg.
En aangezien de Beer dit soort capriolen nooit tijdens kantooruren uithaalt, konden we op een zonnige zondagmiddag naar de eerste hulp. Gelukkig telt Boston ongeveer 6000 ziekenhuizen en wonen we ook nog eens best dicht bij die 6000 ziekenhuizen die allemaal in dezelfde wijk liggen, en wat nog handiger is, is dat een van die 6000 ziekenhuizen een ziekenhuis speciaal voor kinderen is.
Een paar uur en een uitgebreide inschrijvingsprocedure later stonden we met een paar röntgenfoto's, een paar gele anti-slipsokken en gelukkig geen gebroken voet weer buiten.
Dit weekend besloot onze Beer de hardplastic lieveheersbeestjes wipkip bij de speeltuin een kopstoot te geven. Het beest was niet zo zacht als zijn voorkomen deed vermoeden met een flink bloedbad en een diepe snee in zijn lip tot gevolg.
Rick Ross klust blijkbaar bij als Uber chauffeur, dus die bracht ons met ronkende stem en ronkende motor met gezwinde spoed naar de eerste hulp van het Boston Children's Hospital. Dit keer stonden we al in het systeem, dus de intake was een fluitje van een cent en binnen de kortste keren konden we de klapdeuren door waar we door een klein legertje van artsen, verpleegkundigen, kindertherapeuten en hospitality managers gezien werden. Net toen de Beer het flink zat begon te worden kreeg hij een neusspray waar hij zo ongelofelijk stoned van werd dat de gemiddelde puber met zijn eerste lachkick er nog een puntje aan kon zuigen. Giechelend kreeg hij zijn hechtingen en met Armand in mijn kielzog kon ik weer naar huis.
Zo halverwege de rit naar huis draaide de gezellige trip van de Beer om in een wat kwaadaardiger variant, waarbij niemand zijn vriendje was, ik herhaal, ik was NIET zijn vriendje. En eenmaal thuis deed hij dappere pogingen tot lopen, maar de zwaartekracht was sterk en zijn hoofd topzwaar.
Uiteindelijk hebben we hem weten te temmen met een onbeperkte stroom youtube filmpjes waar schreeuwerig plastic speelgoed uitgepakt wordt, iets waar iedereen die goed stoned is direct door betoverd zou raken en nadat hij de Ipad voor de derde keer op zijn hoofd had laten vallen, mochten we die wegleggen en konden we eindelijk allemaal slapen.
Zoals beloofd kan de Beer zich niks van het hele hechten herinneren, maar is hij gelukkig wel helemaal in zijn nopjes met de dinosaurus die hij van de speltherapeute heeft gekregen. Behoedzamer is hij er niet op geworden, hij heeft zijn eerste sprongen van de leuning van de bank er alweer op zitten.
Meestal pakt het best aardig uit en landt hij na een salto mortale soepel op de grond, en af en toe overschat hij zichzelf. Zo dacht hij afgelopen zomer dat hij kon vliegen en sprong van de bovenkant van een 3 meter hoge glijbaan, tijdens zijn vlucht dacht hij dat het een uitstekend idee was om plat op zijn voeten te landen, met een zielig voetje tot gevolg.
En aangezien de Beer dit soort capriolen nooit tijdens kantooruren uithaalt, konden we op een zonnige zondagmiddag naar de eerste hulp. Gelukkig telt Boston ongeveer 6000 ziekenhuizen en wonen we ook nog eens best dicht bij die 6000 ziekenhuizen die allemaal in dezelfde wijk liggen, en wat nog handiger is, is dat een van die 6000 ziekenhuizen een ziekenhuis speciaal voor kinderen is.
Een paar uur en een uitgebreide inschrijvingsprocedure later stonden we met een paar röntgenfoto's, een paar gele anti-slipsokken en gelukkig geen gebroken voet weer buiten.
Dit weekend besloot onze Beer de hardplastic lieveheersbeestjes wipkip bij de speeltuin een kopstoot te geven. Het beest was niet zo zacht als zijn voorkomen deed vermoeden met een flink bloedbad en een diepe snee in zijn lip tot gevolg.
Rick Ross klust blijkbaar bij als Uber chauffeur, dus die bracht ons met ronkende stem en ronkende motor met gezwinde spoed naar de eerste hulp van het Boston Children's Hospital. Dit keer stonden we al in het systeem, dus de intake was een fluitje van een cent en binnen de kortste keren konden we de klapdeuren door waar we door een klein legertje van artsen, verpleegkundigen, kindertherapeuten en hospitality managers gezien werden. Net toen de Beer het flink zat begon te worden kreeg hij een neusspray waar hij zo ongelofelijk stoned van werd dat de gemiddelde puber met zijn eerste lachkick er nog een puntje aan kon zuigen. Giechelend kreeg hij zijn hechtingen en met Armand in mijn kielzog kon ik weer naar huis.
Zo halverwege de rit naar huis draaide de gezellige trip van de Beer om in een wat kwaadaardiger variant, waarbij niemand zijn vriendje was, ik herhaal, ik was NIET zijn vriendje. En eenmaal thuis deed hij dappere pogingen tot lopen, maar de zwaartekracht was sterk en zijn hoofd topzwaar.
Uiteindelijk hebben we hem weten te temmen met een onbeperkte stroom youtube filmpjes waar schreeuwerig plastic speelgoed uitgepakt wordt, iets waar iedereen die goed stoned is direct door betoverd zou raken en nadat hij de Ipad voor de derde keer op zijn hoofd had laten vallen, mochten we die wegleggen en konden we eindelijk allemaal slapen.
Zoals beloofd kan de Beer zich niks van het hele hechten herinneren, maar is hij gelukkig wel helemaal in zijn nopjes met de dinosaurus die hij van de speltherapeute heeft gekregen. Behoedzamer is hij er niet op geworden, hij heeft zijn eerste sprongen van de leuning van de bank er alweer op zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten