We hebben een nieuw visum, helemaal leuk en na wat gerommel zelfs een die langer dan een dag geldig is (typefoutje van het administratieve wonder die onze visumaanvraag verwerkte en dat we bij de gratie gods zelfs kosteloos recht mochten zetten).
Zo'n visum dien je in een ander land dan Amerika op te halen bij een Amerikaans consulaat waarbij ze met klem aanraden dit in het land van herkomst te doen, omdat het nogal een puinhoop is op die consulaten, er een kans is dat ze alles kwijtraken en je dus niet kunt reizen en je voor eeeeeeuwig (of tot het paspoort een paar maanden later weer opduikt) in het land waar je je paspoort hebt afgegeven moet blijven zonder huis/werk/wifi wachtwoord/voldoende vermaak voor de kinderen.
Je kunt natuurlijk niet zomaar het consulaat binnenlopen, daar is een afspraak voor nodig en ook die afspraak krijg je niet zomaar, daar heb je een nummer voor nodig en dat nummer krijg je uiteraard ook niet zomaar, daar moet je eerst een afgrijselijk lange vragenlijst voor invullen.
Ze weten dat dit een afgrijselijk lange vragenlijst is, want aan het begin wordt je aangeraden het dossier-nummer maar even op te schrijven, want waarschijnlijk ergens halverwege zie je het leven helemaal niet meer zitten. De vragenlijst verteld je dat de vrouw waarvan je je hele leven dacht dat het je moeder was, je moeder niet is, eist dat je al je voorgaande bezoeken naar Amerika opschrijft inclusief data en de duur van die bezoeken, vraagt je of je echt geen genocide hebt gepleegd, hoe het met je witwas parktijken staat, of je ooit een oorlogsmisdadiger achter de bank hebt verstopt, en dan is de wijn ook nog eens op, het enige dat je hierdoor heen had kunnen slepen.
Ik stuur snel man een sms die toch maar doelloos over straat doolt op zoek naar een taxi (want hij heeft geen uber app nodig) dat hij zich vooral niet zonder wijn mag presenteren terwijl de vragenlijst me na de eerste 10 minuten verteld dat ik al 20 minuten bezig ben en als ik niet snel op 'OK' druk, ik een time-out krijg. Ik wil natuurlijk helemaal niet in de strafhoek, dus ik druk snel op 'OK', maar het kwaad is al geschiedt en ik word eruit geknikkerd. Gelukkig had ik (na het voor de zeshonderdste keer gegoogled te hebben hoe toch ook alweer) een screenshot gemaakt van mijn dossier-nummer en na een paar minuten kan ik weer verder. Na drie time-outs ben ik dan eindelijk bij het einde gekomen en mag ik een pasfoto uploaden, en die heb ik natuurlijk niet. Wel heb ik inmiddels wijn, dus dat verzacht de boel.
De volgende dag gaan de mannen en ik naar de plaatselijke drogist waar een intens ongeïnteresseerd meisje foto's van ons maakt waarbij (niet meer zo kleine) Beer bij iedere nieuwe poging nog net een stukje maniakaler kijkt (ik hoop maar dat je het antwoord op die genocide-vraag geloven), Konijn er met zijn bijna 6 jaar een tikkie levensmoe uitziet en ik ook nogal uitgeblust. Eigenlijk precies zoals je er op je visum uit zou willen zien.
Ik moet nog een beetje moed verzamelen voor de vragenlijsten van de jongens, maar dan hebben we bijna een afspraak, eerst voor de zekerheid nog maar een flesje wijn in huis halen.
Zo'n visum dien je in een ander land dan Amerika op te halen bij een Amerikaans consulaat waarbij ze met klem aanraden dit in het land van herkomst te doen, omdat het nogal een puinhoop is op die consulaten, er een kans is dat ze alles kwijtraken en je dus niet kunt reizen en je voor eeeeeeuwig (of tot het paspoort een paar maanden later weer opduikt) in het land waar je je paspoort hebt afgegeven moet blijven zonder huis/werk/wifi wachtwoord/voldoende vermaak voor de kinderen.
Je kunt natuurlijk niet zomaar het consulaat binnenlopen, daar is een afspraak voor nodig en ook die afspraak krijg je niet zomaar, daar heb je een nummer voor nodig en dat nummer krijg je uiteraard ook niet zomaar, daar moet je eerst een afgrijselijk lange vragenlijst voor invullen.
Ze weten dat dit een afgrijselijk lange vragenlijst is, want aan het begin wordt je aangeraden het dossier-nummer maar even op te schrijven, want waarschijnlijk ergens halverwege zie je het leven helemaal niet meer zitten. De vragenlijst verteld je dat de vrouw waarvan je je hele leven dacht dat het je moeder was, je moeder niet is, eist dat je al je voorgaande bezoeken naar Amerika opschrijft inclusief data en de duur van die bezoeken, vraagt je of je echt geen genocide hebt gepleegd, hoe het met je witwas parktijken staat, of je ooit een oorlogsmisdadiger achter de bank hebt verstopt, en dan is de wijn ook nog eens op, het enige dat je hierdoor heen had kunnen slepen.
Ik stuur snel man een sms die toch maar doelloos over straat doolt op zoek naar een taxi (want hij heeft geen uber app nodig) dat hij zich vooral niet zonder wijn mag presenteren terwijl de vragenlijst me na de eerste 10 minuten verteld dat ik al 20 minuten bezig ben en als ik niet snel op 'OK' druk, ik een time-out krijg. Ik wil natuurlijk helemaal niet in de strafhoek, dus ik druk snel op 'OK', maar het kwaad is al geschiedt en ik word eruit geknikkerd. Gelukkig had ik (na het voor de zeshonderdste keer gegoogled te hebben hoe toch ook alweer) een screenshot gemaakt van mijn dossier-nummer en na een paar minuten kan ik weer verder. Na drie time-outs ben ik dan eindelijk bij het einde gekomen en mag ik een pasfoto uploaden, en die heb ik natuurlijk niet. Wel heb ik inmiddels wijn, dus dat verzacht de boel.
De volgende dag gaan de mannen en ik naar de plaatselijke drogist waar een intens ongeïnteresseerd meisje foto's van ons maakt waarbij (niet meer zo kleine) Beer bij iedere nieuwe poging nog net een stukje maniakaler kijkt (ik hoop maar dat je het antwoord op die genocide-vraag geloven), Konijn er met zijn bijna 6 jaar een tikkie levensmoe uitziet en ik ook nogal uitgeblust. Eigenlijk precies zoals je er op je visum uit zou willen zien.
Ik moet nog een beetje moed verzamelen voor de vragenlijsten van de jongens, maar dan hebben we bijna een afspraak, eerst voor de zekerheid nog maar een flesje wijn in huis halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten